Heroi që rrezaton madhështi
“Kam pasur vazhdimisht një dashuri të veçantë për popullin shqiptar…”
Manolis Glezos
Kam qenë në Akropol,
sa herë jam ngjitur,
në shëmbëllimin tim
më shfaqesh madhështor
Ti, Manolis Glezos,
ku trimërisht ke ngritur
flamurin antifashist
me fatlumen dorë.
Krahu s’t’u drodh,
po zemra e shtoi tik-takun,
në rrugën e shenjtë
bëre vetëm përpara.
Shpirti yt në ato çaste
ish i përflakur,
mendimet të rridhnin
porsi burim ujëvavarash.
Në atë tempull të lashtë
të atdhetarisë
dhe në të gjitha
hapësirat e Eladhës
ku shpalose vrullshëm
flamurin e lirisë
dhe vetë flamurove
në vitet pasardhës.
Ndaj populli të ka
medaljon të artë,
në pemën e lavdis’
e të luftëtarëve.
Liria është
si një flakadan i zjarrtë,
frymëmarrje e paprerë
e të gjallëve.
Akti yt çel karafila
të kuq në buzë,
je simbol i atij
Maji të përveçëm.
Në moshën rinore,
më tepër se burrë,
drejt panteonit,
o hero i përjetshëm!
Na ushqeve me shumë
shpresë dhe dashuri,
një botë të tërë
veçse ke frymëzuar.
Dëlirësohemi krenarisht
gjithnjë me ty,
për paqen valëvitesh,
pishtar i pashuar…
