Suplementi Pena Shqiptare/ Istref Haxhillari: Hija e një gruaje

597
Sigal

Flokët e dëborës përhapnin ndjesi qetësie të pacenuar. Peizazhin dimëror e zotëronin  grija e qiellit dhe e bardha e tokës. Dielli kridhej në muzgun e hallakatur të reve, era e pamëshirshme i rrihte me kamxhik kalimtarët e rrallë. Inxhinier Zvirina uli jakën e palltos, kapërceu derën automatike të supermarketit “Panorama”. Me pamje njeriu të ngeshëm vështronte mallrat e paketuara rafteve.

Një grup femrash të zhurmshme sulmuan hyrjen.

-Hej Todi! – dëgjoi ta thërrisnin.

Zëri nazik i ngjirur, me ton dashamirës, doli prej buzëve të një gruaje të gjatë thatime. Flokët ngjyrë lajthie të çelur, bebëzat e gjelbra të errëta, vija delikate mes dy topthave më poshtë  i freskuan kujtesën. U magjeps nga profili i njohur. Një shprehje këndellësh plot energji e paralizoi, zëri i ngeci.

-Oh, Nermin! – qe e gjitha ç ’mundi të artikulonte.

-E paske humbur, – ia ktheu ajo. E zbehtë, e mpakur sikur kishte hyrë në ujë.

Sytë e mjegulluar i ngjanë me vatra zjarresh të shuar. E vështroi ngultas dhe ndjeu sëmbimin t’i përvëlonte keq në zemër. Nuk i pati shkuar kurrë mendja ta shihte  kaq të transformuar.

-Dukesh mirë, – theu heshtjen Nermini, – bën edhe poezi. I kam parë në internet. Kalimthi.

Todi po dëgjonte këngën e ëmbël, të harruar, me notat më të ulëta të mundshme. Nuk donte të humbiste asnjë tingull.

-Eh, ndonjëherë… doktoreshë, – u kujtua ta thërriste me përkëdheli si atëherë. Diçka në gjoks nuk e linte të fliste lirisht.

-Urime!

-Nermin? – Zëri iu angështua përsëri, – i ke lexuar? – e pyeti gjithë kureshtje.

-Mërzitesh të them se nuk kam pasur kohë? – Nermini vuri dorën e djathtë nën mjekër, mori pamjen çapkëne që e njihte aq mirë.

-Në fakt do të doja t’u hidhje një sy.

-Do t’i kërkoj pa tjetër, – fjalët vinin duke u shuar siç roniten valëzat bregut të detit në agun e një ditë të turbullt dimri.

-Nuk ke provuar ndonjëherë të shkruash?

As vetë s’e kuptonte përse i rrinte larg dhe humbiste kohën me një bisedë bajate, të kotë. Diçka e errët e paralizonte, nuk e linte të kapërcente pragun.

-Vetëm receta, – ia ktheu Nermini dhe u largua pa thënë as mirupafshim. Ishte një çast, si shkreptimë drite.

“Kohë ëndrre” – mendoi më pas i trishtuar.

Firoi edhe grumbulli i grave, saqë dyshoi nëse vërtet hynë në supermarket. Ktheu kokën me ankth për një vështrim të fundit, po gruaja qe larguar. Shtangu mes platformës, dera automatike mbeti hapur.

-Plaka të la pa mend – e solli në vete një zë i njohur.

Todi bëri përpara.

-Nuk është plakë, – mezi u përgjigj, – ndoshta “moshë e mesme” i përshtatet më mirë.

Asnjë vajzë e re, shumë më e bukur se Nermini, nuk mund t’i dhuronte atë gëzim të brendshëm që i kthjelloi shpirtin.

“Jam i vonuar”, – tha ngadalë, përhumbur nëpër labirinte kujtimesh.

U ndje i mpakur. Apatik. Pati një “flirt” me doktoreshën vite të shkuara. Tani mund të gjykonte gjakftohtë. Iu kujtua kur ajo i tha gjysmë me shaka:

-Më mirë të flirtosh se të digjesh.

Aforizma e vjetër s’vlente për inxhinierin e dashuruar. Të thuash u godit ishte pak. E deshi me të vërtetë, po ajo u largua shpejt dhe Todi nuk mundi të “prangosej” më. Ndërmendi vithet elegante të Nerminit, shprehjen sensuale, dëshirën e përhershme të panginjur për seks, zërin e ngjirur. Si në jerm iu shfaqën më në brendësi thithat pak të çngjyrosura, kurorat e kuqërremta përreth, nishanet e kafta shpërndarë shpinës. Dhe fjalët e pacipa. Sidomos këto. Kujtime të vjetra vërshuan ujëvarë. Asnjë mbresë e takimit të fundit. Madje as fjalët! Mbi ballin e menduar u stampua njëlloj shkëlqimi pështjellë me dyzim të ftohtë. I dërgoi poezitë dhe e-mailin në formë pyetjesh të ethshme: u rrek të zgjonte një zemër të fjetur. Mendoi se u nxitua. Shqetësimi rritur si ortek e dërrmoi ditë me radhë. Tetë vjet më parë e vuajti largimin e Nerminit. Nuk pati grindje, as urrejtje. Vetëm mur absurd heshtjeje. Dëgjoi se u martua me një mjek reanimator në Tiranë dhe e la veten të mposhtej nga fati.

Brenga kurrë nuk reshti. Jeta e tij qe përjetim i vazhduar i asaj dashurie fluide si mirazh. Qëndruan me vite larg. Nermini mbeti në ajër mes fjalëve të thëna e të pathëna.

U përpoq të skanonte kohën…

Në kufijtë e një vjeshte të vetme. Filloi dhe mbaroi. Kur muzgu armatoste qytetin me parzmoren e bronztë, në qetësinë e shurdhër të mbrëmjes ngjyrë floriri, shpirtrat e tyre paralizonin kohën.

Edhe trupat e kapërthyer.

-Më thuaj çfarë po bën, – i kërkoi Nermini përmes rënkimeve.

-Dashuri, – u përgjigj me ndërprerje të zërit.

-Oh, jo! – i tha, – dua atë fjalën që përdorni ju meshkujt.

Todi e pati vështirë, jo vetëm pse qe hera e parë.

-Ty s’ta them dot.

-E pse jo derisa e bën?

Ajo qe gatuar ndryshe, lozonjare pak e paturpshme, donte t’i shijonte kënaqësitë deri në fund. Sipas mënyrës së saj.

Todi ia mbylli gojën me një puthje postdashuri.

-Herën tjetër? – ngulmoi Nermini e ngjitur si kone.

-Meqë e pëlqen kaq shumë!

Stolit të parkut, panë një mbishkrim rrugaçësh. Si vazhdim i lojës në dhomën e katit të dytë të hotelit, i panjohuri kish bashkuar emrat e tyre me fjalën banale. Shkrim i deformuar, primitiv prej analfabeti.

Todi u rrek të zinte pamjen.

Po s’mundi.

-Shiko, – i tha Nermini e trazuar në çast.

Ai qeshi nën buzë dhe e puthi lehtë, druajtur se diçka më pasionante mund të ndizte  imagjinatën e saj.

-Jam me infeksion, – u ankua një mbrëmje nëntori.

-Herën e kaluar nuk pate probleme, – dyshoi ai.

-Isha nën efektin e antibiotikëve, – ia ktheu, – për puçrrat e sisëve.

Todi qe mësuar me nazet e saj. Dhe anatominë direkt të organeve erogjene.

-Ti je mjeke, – i kujtoi.

-Sigurisht, vetëm se ka diçka që nuk shkon, – qëndroi për t’i dhënë rëndësi lajmit të pakëndshëm. Ai e shikoi në mënyrë pyetëse, i pasigurt nëse duhet t’i merrte seriozisht fjalët e saj.

-Sindromi i çiftit, – përcaktoi diagnozën doktoresha dhe shtoi me seriozitet të shtirë:

-Unë jam nozofobe.

-Nuk e kam dëgjuar ndonjëherë, – dyshoi Todi.

-Fjalë për fjalë “frikë nga sëmundjet”. – E shikoi pjerrtas të lexonte efektin.

-Ka zgjidhje? – kërkoi të dinte. I bezdisur.

-Po, – u tall Nermini, – të thuash atë fjalën e pacipë.

Fjala, që e ndizte gruan si fishekzjarr, nuk mundi të kapërcente asnjëherë buzët e tij në tre muajt e vjeshtës së artë. I dukej se dy shkronjat e turpit kishin fuqi magjike. Ndoshta ishte vërtet sindromi i çiftit.  Sidoqoftë asnjëri nuk justifikonte largimin e mistershëm… Si e bloi gjatë, kuturisi, shkroi mesazhin tjetër: “Nermin, do ta them atë fjalëzën e turpshme”.  Mendoi se loja e vjetër do të jehonte në shpirtin e gruas. Por u gabua. Doktoresha nuk iu përgjigj e-maileve, as telefonatave. Një muaj i pambarimtë ia mprehu skajërisht kërshërinë, i sosi durimin dhe bëri përçapjen, të cilën nuk guxoi dikur. U nis me makinën e tij, një opel i vjetër rrangallë. Shiu, si një mik i heshtur e i ftohtë, e shoqëroi rrugës. Arriti në Tiranë pas tre orë udhëtimi, pa ndaluar asgjëkund. Mëngjesit gri, mes agut murrmash të përgjumur dhe lindjes së diellit, sosi në portën e maternitetit. Oborri i vogël katër këndor i spitalit obstetrikë në bulevardin “Zogu i parë”, pothuaj  kredhur në errësirë, përveç njollave të ndriçuar zbehtë nga llambat e rrugës dhe dritat e dhomave të shtrimit. Prej tyre vinin të  qarat e foshnjave, ansambël i çakorduar  piskamash të zgjatura. Burra me pako mbështjellë nëpër duar gogësinin stolave.

-Doktoreshë Nermin Kashnjetin, – i tha rojës.

Ai e shikoi i habitur me frikë të fshehtë në sytë ende përgjumësh.

-Kush jeni ju zotëri?

-Një mik i doktoreshës, – u përgjigj me ngut.

-Prisni pak, – dëgjoi përgjigjen e zvargur të rojës.

I erdhi shpirti në vend, madje buzëqeshi: përfytyroi siluetën e gruas me bluzë të bardhë:

“Tani s’ke ku shkon Nermin”.

Qetësia e shurdhër që mbretëroi thuajse në çast, kërciste nga elektriciteti. Diçka e avullt misterioze endej mbi kokat e njerëzve. Shqetësimi rritej në formën më virulente të mundshme derisa u hap dera e rëndë e spitalit. Me kërcitje të shpifur.

-Kush e kërkon doktoreshë Nerminin? – pyeti një burrë i shkurtër si trung i prerë. Syzet prej miopi i kishin shkarë mbi hundë.

Todi u ngrit në këmbë. Grupi i vizitorëve të përgjumur hapi rrugën.

-Vini nga larg? – ngulmoi mjeku.

“Dreq, gjithë këto pyetje!”, – ndjeu djersën e ftohtë t’i kthehej në kompresë ngjitëse të sikletshme.

-Po, – i tha.

-E dini? – mjeku uli syzet të shihte më mirë.

Të dy po e vështronin njëri-tjetrin të habitur. Sikur kërkonin përkthyes të merreshin vesh.

-Ç ’farë duhet të di? – u zbraz me padurimin e njeriut që e sorollatin pa ndonjë arsye të kuptueshme. Shprehja e fytyrës ishte pasqyrë e tonit të zërit.  Pamja po i zymtohej. U zu  ngushtë për të qenë i zemëruar dhe shumë i lënduar për të qenë i ashpër.

-Zotëri, Nermin Kashnjeti vdiq para një muaji, – kumtoi ftohtë drejtori i spitalit obstetrik. Nuk dha hollësira dhe ai nuk i kërkoi. E shikoi bluzën e bardhë si përmes pasqyrash të shtrembëruara. Në dukje i qetë, e priste atë përgjigje, ndërsa thellë vetes i shkretuar. Kishte humbur një ëndërr.