Suplementi Pena Shqiptare/ Indinjatë ndaj burrave shqiptarë…

606
Hyqmet B. Hasko

Mëngjeseve, nën frymën e ngrohtë të ndjesive që sjell dita e re, e bëj shpesh në këmbë rrugën “Jordan Misja”, nga ish Stacioni i Trenit dhe Bulevardi Zogu i Parë, për të dalë në qendër, ku më pëlqen të kalojë ndonjë orë në kafe, në shoqërinë e miqve të mi. Atë mëngjes seç kisha një ndjesi padurimi për t’u ulur në kafe dhe për të bërë pesë pare muhabet, siç thuhet, pasi ndihesha vërtet i lodhur, por s’qe e thënë. Frynte një erë e lehtë, e vakët që vinte me farfuritjen e parfumit natyral të luleve… Nuk po ngopesha së thithuri atë nektar magjik, që më sillte në hundë dhe në shpirt aromat e një Edeni të humbur në një kohë pa kthim. Këmbët e mia, të komanduara nga truri, qëndruan pranë bustit të Zogut të Parë…Monarku hijerëndë vështronte në askund, sikur kërkonte të pikëzonte në atë vështrim kohën e mbretërimit të tij. Diçka po ndodhte pak metra më tej. Një si gjullurdi, shoqëruar me mërmërima habie që përshkonin ajrin e bymyer të atij mëngjesi.

Një grup njerëzish kishin qëndruar dhe po ndiqnin zënkën e një djali të ri me një grua pak a shumë në moshë, që sipas mendimit tim, mund të ishte rreth pesëdhjetë e pesë vjeçe. Ishte një grua në dukje e rëndomtë, me një trup kaba e të trashuar pak nga pesha e viteve, por që nuk e kishte humbur ndjesinë e një fenimiliteti të fshehtë. Sytë e saj notonin në një bosh të hirtë, të trishtë dhe gati asfiksuese. Djali kishte një pamje të ëmbël dhe të trishtë, një vështrim fëminor që shprehte pafajësi dhe çiltërsi. Nuk mund ta kuptoja se ç’punë kishte me zënkën një tip si ai, aq i pastër dhe delikat në të njëjtën kohë. Në një moment, gruaja e qëlloi me pëllëmbë në surrat djalin e ri dhe sytë e tij, ashtu të habitur dhe të rrëmbushur nga befasia, flakëruan në një gjendje pezmi të epërm. -Nuk duhet të më qëlloje,-i tha ai me një durim për t’ia pasur zili. -Ti ke moshën e nënës sime…Ajo kurrë nuk më ka qëlluar…Nëse unë të pengova pa dashje dhe të kërkova falje, ty nuk të takon të sillesh kështu. Por gruaja, e shtangur në parzmoret e saj kryeneçe, nuk lëshonte pe. Ajo klithte si një dinosaur. Lëshonte një si vrer nga goja, sikur brenda saj e përndiqnin erinitë. Me një nervozizëm prej një të çmendure, iu vërsul djalit për ta qëlluar përsëri… Djali u shmang këtë radhë dhe ajo u rrëzua përtokë. Rënkimet e saj dukej sikur vinin nga koha e mamuthëve. Një i pranishëm iu afrua për ta ngritur, por ajo e shtyu tutje, me një nervozizëm shembullor, duke nxjerrë shfryrë me spazma të jargosura në një gjendje gjysëalivanosje dhe deliri. Shfrynte si e tërbuar, sikur nxirrte nga gjoksi një mal apo një katakomb me mllef. Nuk i hiqte nga goja fjalët, që iu mëshonte me forcë, duke rrokëzuar dhimbje dhe tërsëllimë: -TË GJITHË JU BURRAT SHQIPTARE JENI NDYRËSIRA!…

Të gjithë kishin shtangur dhe nuk dinin se si të vepronin. Një gjendje e rëndë, një si ankth a makth, vërtitej në ajrin e pritjes. Gjindja shfrynte e shfrynte si një anije e pa ankoruar, në mëshirë të valëve të egra. Personi që deshi ta ndihmonte e pështyu dhe u largua, por ajo vazhdonte ta shante me një zhargon fjalësh të pista. Dikush që po ndiqte ngjarjen, bëri një pyetje ironike:

-Po kjo, nga Parisi është, që na quajti Ndyrësira?! E gjithë turma ndihej e revoltuar nga sjellja e saj. Djali i ri iu drejtua përsëri me fjalët: -Pak më parë përdora fjalën nënë, se të konsiderova si një nënë. Por, me sa shoh, ti nuk e meriton atë emër të madh njerëzor. Zhargoni i fjalëve të tua të detyrojnë që të thuash, se ti je grua e pamoralshme. Shikoje këtë vajzë dy-trembëdhjetëvjeçare, që ti e mban përdore! Shihe se si po i pikojnë lotët. A nuk të vjen turp?! Tani vogëlushja qante me gulshe, por sytë e egërsuar të gruas që nuk dihej çfarë e kishte, e bënë që të stepej dhe të vështronte përreth e trembur. Pas këtij dialogu, djali u nis të largohej, por gruaja qe gati me çantën që kishte me vete. E qëlloi dhe nga çanta që goditi supet e djalit të ri ranë çikërrimat e një gruaje që ka nevojë të mbledhë mendtë, para se të dalë në rrugë. Ishin gjëra të vjetra, në rrokopujë, si deliri që e sundonte këtë mendje të sëmurë. Djali deshi t’ia kthente me të njëjtën monedhë dhe ta godiste me grushte, por njerëzit nuk e lanë. Iku, duke mërmëritur fjalë të pakuptimta, i fyer dhe i zhgënjyer kot më kot… Dalëngadalë një nga një, të çuditur dhe të hutuar, njerëzit morën drejtimin e tyre. Të gjithë u larguan, duke e lënë këtë grua në hobin e llomotitjeve të saj të pasosura dhe në lumin kutërbues të fjalëve të pista, që vërshonin nga goja e saj si nga gryka e një hauzi të zi…
Sigal