Suplementi Pena Shqiptare/ Hyqmet Hasko: Ëmbëlsira e nënës…

511
Dritani u ngrit nga shtrati me një sensacion, që nuk dinte se nga i vinte, por që e mbajti pezull për një grimë herë, në kohë-ndarjen midis gjumit dhe zgjimit. Më në fund, u ngrit, u rrua me shumë kujdes, u parfumos dhe po qëndronte disi pezull, kur u dëgjua zilja e celularit…

Zëri i saj, si nga një katakomb, iu duk i huaj, edhe pse ishte zëri më i njohur dhe më kuptimplotë në jetën e tij të re dhe kjo e tronditi disi, por vetëm disi, pasi qenia dhe shpirti i tij notonin në imazhe flu, plot diej trillesh dhe romancash nga më të larmet.-Biri im, ku je? Ku je, o shpirt?
“Ku e gjeti dhe kjo tani?!”…Ky mendim ia përshkoi trurin si vetetimë dhe pamja e fytyrës iu deformua dhe i mori trajtën e një pikëpyetje të mbushur me zbrazdësi rrudhash dhe…bezdie. Po, bezdia i lexohej në çdo pore të lëkurës së re…

-Jam duke dalë. Ç’dreqin kishe?! Pse po pyet?!
Matanë dëgjohej një frymëarrje e lodhur nga barrët e jetës së një gruaje të vuajtur, që ishte nëna e tij. Ngurimi i saj e përshkoi të birin si një rrymë makthi dhe në vend që ta ëmbëlsonte, ia hidhëroi tiparet e fytyrës dhe e bëri të akullt, krejt të akullt.

-Hë pra fol! Çfarë ke?! Mos më lodh se nuk kam nge!
-Ah…djali im i dashur sikur të kishe ardhur të më marrësh me makinë, sepse kam një çantë të rëndë me gjëra që kam blerë në treg dhe mezi…po i mbaj, biri im. Tjetri cingëriti dhëmbët dhe buzët e thartuara morën trajtën e ankimit të madh, ankimi dhe bezdia i lexohej në cepat e syve të rrudhur, ngaqë dielli atë çast po i binte pikëjatë dhe po ia përmbyste pamjet, që i lodronin si në një karusel. 

-Më fal nënë! Ke gjetur kohën më pak të përshtatshme. Jam shumë i zënë, sepse kam një takim të rëndësishëm. Dëgjoi ngashërimin e nënës matanë dhe përfytyroi buzët e saj të qarkuara në formë lutjeje për të birin, teksa fjalët e saj i erdhën në vesh të qarta dhe plot ngrohtësi: 

-Zoti të ruajtë, biri im i dashur. Dritan!…Mos kij merak për mua…
I biri ia fiku celularin pa e mbaruar fjalinë e ëma, me një soj nervozizmi që nuk e kontrollonte dot. Ky nervozizëm kishte kohë që e mbante në një gjendje ankthi dhe pasigurie gati patologjike, pasi e dinte se ishte një soj paradoksi, që personit që i drejtohej me fjalët më të ëmbëla, ia kthente me vrazhdësinë më cinike të mundshme. Dhe kjo ishte një gjendje që ai nuk arrinte ta kontrollonte dot e ndaj rebelohej e frustohej nga brenda. Pasi e mbylli me nënën, ja, përsëri celualri i tij kumboi me atë zilen e çuditshme, ku shpërfaqej një uverturë moderne e ku magjia e tingujve drithëronte në një pentagram të panjohur ndjesishë. Ishte ajo, e dashura e tij, Anita e hireve magjiplote dhe ai ndjeu nga thellësitë t’i ngrihej një valë e nxehtë emocioni, shoqëruuar me pritje dhe ndjeshmëri të hollë. Ai zë i ngrohtë, kumbues e ledhatues në të njejtën kohë, i erdhi në vesh si jehona e një muzike të ëmbël: 

-Alo, i dashur… 
-Alo, zemër… 
-Me kë ishe duke folur, shpirt? 
-Me nënën, o yll ! 
-Pse çfarë donte ajo? 
-Më thirri të shkoj ta marr me makinë, sepse kishte një çantë të rëndë me ushqime nga tregu! 
– A do shkosh, bisha ime?! 
-Natyrisht që nuk do shkoj, pantera ime! Ja po vij, më prit se për një çerek ore më ke aty pranë teje, o yll! 

Ai u vesh shpejt e shpejt, u parfumos rishtas, i rregulloi flokët me kujdes dhe doli me hap të lehtë, duke ndjerë në flegra aromën e trëndafilave që porsa kishin çelur në oborr dhe të krijonin një njdesi të këndshme pranverore. Shpirt i tij rinor në lulëzim, ku kapërtheheshin ndjenja dhe emocione të dyzuara, ishte në pritje të takimit që po i zgjonte një furtunë ndjesishë të epërme. Hipi në sediljen e “Land Roverit” të ri, të cilin porsa e kishte blerë dhe teksa po e nxirrte me kujdes nga parkimi, përsëri numri i nënës se tij e thërret dhe ai ndjeu rishtas atë pickimin e njohur, si të ishte pickimi i një grerëze bezdisëse! 

-Hë moj nënë, ti përsëri?! Por nuk ishte zëri i nënës. Si nëpër mjegullën e një ëndrre me sy të hapur, një zë i huaj, i foli me një shqipe të qartë e me një theks disi të vrazhdë, që atij iu ngul si gozhdë e ndryshkur në tru: 

-Përshëndetje! A e dini kush është pronar i këtij numri? Tjetri kishte mbetur në mëdyshje, mes ankthit, frikës dhe të panjohurës. Pasi i tha se ishte numri i nënës së tij, iu lut t’i thoshte se pse po telefonte ai, një i panjhur, pra çfarë kishte ndodhur?! Zëri i bashkëbiseduesit tani ishte ende më i ftohtë dhe më i prerë: 

-Nëna juaj, zotëri, ka pësuar një aksident të rëndë dhe në telefonin e saj gjetëm thirrjen e fundit që kishte bërë, me ju kishte biseduar për herë të fundit! Djali ndjeu sikur po i përmbysej qielli mbi kokë dhe një ndjenjë e panjohur, e frustuar dhe kontradiktore, po e pllakoste të gjithin, nën mbulojën e një pendimi të egër… Duke çarë me shpjetësi nëpër pluhurin e rrugëve pranverore, për dhjetë minuta arriti në spital, ku të ëmën e e gjeti në një dhomë të katit të tretë, rrethuar me mjekë dhe inferimierë të shqetësuar e të tensionuar, ku ajo ishte e shtrirë dhe e tëra e mbuluar në gjak…Rënkimet e saj të lehta vinin si nga katakombet dhe ndodhej në frymat e fundit.

-Nëna ime! Nëna ime! Klithjet e tij ishin të frikshme dhe përshkuan atë sallë të ftohtë e të bardhë spitali me jonet e një kobi… Lotët nuk i mbante dot më, por as loti as dhimbja klithëse nuk bënin më punë…Ishte tepër shumë vonë për të rikthyer kohën në çastet e dëshirës së tij për t’u arratisur nga ajo që porsa kishte ndodhur! 

-Biri im! Sytë e nënës në shuarje e sipër bëjnë një përpjekje mbinjerëzore për të vështruar hijen luhatëse të djalit të saj. 

– Pse erdhe biri im!? Unë…iu thashë mjekëve mos të të thërrisnin… që mos të trishtojnë birin tim të dashur! Ai e mbante të përqafuar dhe ndiente pushtetin e trupit të saj të dobët e delikat, që po fikej nën shkulme gjaku. 

-Birim im, pse nuk erdhe të më marrësh me makinë? Bleva disa gjëra vetëm për ty, që të gatuaj një ëmbëlsirë të mirë sonte, prandaj shpejtoja që ëmbëlsiren ta gatuaja sonte për ty, për ndryshe do të vija duke ecur. Nuk do të merrja taksi… Teksa fliste si në jerm, ashtu e përhumbur në gjoksin e të birit, nëna e tij iu ftoh ashtu në krah dhe kaloi në botën tjetër. Dëgjonte si në jerm mjekët tek i thoshin: “Të Zotit jemi dhe tek Ai do të kthehemi! Ju të jeni shëndoshë bir!”… Djali vështronte atë trup të shuar, që ishte e ëma dhe nuk iu besonte syve. Nga brenda i shungëllonte një zë i egër, i sertë, një zë që ngrihej si një shkulm cunami kundër vetvetes, kundër asaj pjese të tij, që padashur kishte mohuar atë që ishte gjëja më e shtrenjtë për të dhe të cilën e kishte humbur përgjithmonë. E mbështolli trupin e shuar të nënës me një batanije, e mori në duar sikur të ishte një fëmijë e vogël dhe iku ngadalë nëpër rrugët e atij qyteti, duke klithur me një kuje të pazë, që po të deshifrohej, do t‘i bënte të dridheshin si shelgu në ujë edhe gurët kilometrikë, të cilët ajo, gjatë gjithë jetës, i kishte matur me dashurinë e pacak për të birin. 
Sigal