Besa e qenit
“Unë jam një qen stani,
Në stanin e librave të mi.
“Ham-ham, mos m’i ngani,
Ju shqyej e ju grij!”
Dritëro Agolli
Bën apel qeni i stanit
Gjithë racës së ham – hamit:
– Një llaf kam unë, s’kam dy,
Dhe vdekjen e pres në sy!
E uron bushtra me zemër:
– Hallall qumështin e nënës!
Qeni i shtëpisë pastaj,
I lidhur flet më kollaj:
– Po më ngave, të nduk keq,
Qofsh njeri, qofsh edhe dreq!
Shton e shoqja: -…ndaj kujdes,
Në detyrë s’të fal, për besë!
Si trim, zë e flet zagari,
Po, me nder, asnjë s’ia vari…
Zagaresha njomi sheshin,
Ankohet: – Pse na përqeshin?!
Me zë të hollë langoi
Pas një ferre trimëroi…
Ngrihet zonja langaraqe
As për luftë, as për paqe.
“Çuf, çuf, çuf…”, më tej këlyshi
As nuk ndreqi, as nuk prishi…
Pra, ku është besa e qenit?
– Në stan, te balli i kuvendit!
