Dashuria për atdhe nuk zhduket si drita e hënës,
që mjegulla e natës e fsheh,
Atdheu është dheu i babës dhe nënës,
Po ka nga ata që babën dhe nënën s’i njeh.
Dhe gabojnë se nuk dinë kush është i vërteti dhe e vërteta,
Kështu e ka jeta.?..
Njëri që desh të kalonte lumin e thellë,
pa e ditur,në lum mbeti brenda,
E panjohura vdekjen i kish sjellë,
Më kot lutesh ta shpëtonte nëna.
Mes nesh është engjëlli dhe djalli, gënjeshtra dhe e vërteta,
Kështu e paska jeta..?
Ai e deshi dimrin të ish i rreptë,
Të shfrynte mbi njerëzit me borë e shtrëngatë,
Dhe, mes gjëmimeve të stuhisë ndihej i qetë,
Po nga stuhia vdiq papritur një natë..
I ngrati nuk i dinte ca të vërteta,
Kështu e ka jeta…?
Një miku im zbriti nga fshati në qytet,
Dhe veten e quajti qytetar,
Po mëndja i mbeti te fshati i shkret,
Dhe te kasollja ku la të vetmin gomar,
Qytetarit nga fshati,s’ju nda fshati me hallet e veta,
Kështu e ka jeta…
Në çdo mbledhje atij i rridhnin fjalët si uji në krua
Dhe s’desh t’ia dinte në se dikush se dëgjonte,
Tregimin e niste me ‘’Unë’ dhe e mbaronte me “mua”
Dhe ato që thoshte as vetë si kuptonte..
Por veten e quante filozof i vërtetë, si e vërteta,
Kështu e ka jeta.
Ai kish qenë fukara, si druri i rrjepur në shi,.
Dhe në shtëpi si gjendej asnjë grusht miell,
Por një ditë u mbulua me pasuri,
Dhe s’pyeste kush rri në shi e kush në diell,
I varfëri tani shikonte si ti mbushej kuleta
Se në kuletë gjendej parajsa e tij dhe e vërteta,..
Kështu e ka jeta..
Njeriu lind i zgjuar, po, në se nuk harrin të mësojë,
Ai vdes budalla,
Shkolla e dituria të japin sy e të bëjnë me gojë,
Dhe kur s’je i ditur, në shpirt je fukara.
Njeriu duhet ta dijë, që dituria është si mali me të përpjeta,
Kështu e ka jeta…
Biblioteka e tij ish një raft i vjetër,
Me nja dhjetë libra blerë që në rini,
Dhe në çdo vit lexonte pesë faqe patjetër,
Po veten e mendonte dijetar, gjeni.
Dhe ‘’Babai i Kombit’’ ndihej në biseda,
Kështu e paska jeta ? .
Ai thosh se gjithë botën kish shëtitur,
Dhe njihte çdo aeroport , det e oqean,
Po nuk dinte ku binte vendi ku kish lindur,
Nuk njihte as nënën, as babanë,
Për shtëpinë e tij thoshin “Shtëpi shkreta”
Kështu e ka jeta.
Miqtë e mi,
këto që kam shkruar,
Nuk janë poezitë,
që mëndja mi ka dhuruar,
Ato janë mendime, që mes jush i gjeta,
Kështu e ka jeta…