Tiranës time
E magjishmja e mrekullisë me emrin Tirana
kurrsesi nuk mund të njehsohet
vetëm me shtëpitë karakteristike,
mbështetur sup më sup
si për t’u ndjerë më të ngrohta
pranë njëra tjetrës,
si për t’i afruar,
për t’i bërë njësh,
për të qenë sa më bashkë
banorët e tyre zemërbardhë.
Por edhe tek hijeshitë e oborreve
tek ndritja e pastërtisë së tyre
tek shkëlqimi i gurëve të kalldrëmit
tek jeshillëku i pambarimtë i kopshteve
tek aroma ëmbël-dehëse e detit të luleve
kundërmuese
që si në një kraharor-rrokje
ka përqafuar qytetin
në gjoks të Dajtit
mes ujërave të Erzenit dhe Riglatës.
Ndaj me të drejtë thonë:
nuk ka tiranas të ikë
pa marrë diçka nga kjo aromë
për ta pasur kudo që të ndodhet
në shpirtin e tij,
një pjesë të të cilit
domosdoshmërish
do ta lër aty
për ta bashkuar e bërë njësh
kur të kthehet
me pjesën që ka mbartur me vete.
Romë 21 mars 2018
Vizion përjetësie
Tirana ishte një vizion
Një vizion vetëm atëherë
kur ajo vendos të ndalet.
Harruar.
Të mungojë nga bota.
Të anulojë të kaluarën e saj.
Tirana është magji kur del nga asgjëja
Është një mashkull
dhe një femër e zhveshur.
E madhe dhe e padukshme.
Tirana është një komplet i largët vlerash
Kristalor i gjithi
Veshur përsosmërisht në smeralde.
Ndry në këllëfin e tij të rehatshëm
krejtësisht të mëndafsh.
Stoik i përqendruar
Pa asgjë kërcënuese në dorë.
Tirana është një lloj kornize
E pashoqe në llojin e saj
që kap e ngërthen përjetësinë.
Romë 12 korrik 2018
Këng’e largët
Dhe Dajti hesht
Dhe Lana rrjedh
Vetëm.
Eci edhe eci i menduar
dhe s’di se për ku!
Ndoshta në kërkim
të një copëz rrugice me kalldrëm
që i ka shpëtuar poshtërimit.
Dhe Dajti hesht
Dhe Lana rrjedh
Më djeg malli
Më përvëlon shpirti
Vërdallosem nëpër qytetin tim
Dhe nuk di ku jam.
Dhe Dajti hesht
Dhe Lana rrjedh
Kjo është një këng’e largët
për ty qyteti im
dhe unë nuk di se ku
të ta çoj
dhe unë nuk di ku të ta hedh.
Dhe Dajti hesht
Dhe Lana rrjedh…..