Dikur…bota
Ua rrëmbeu nënave
djemtë nga thonjtë.
Ato lidhën kokat
me shami të zeza.
Atdheut i ngriu loti në sy.
I gjeta jashtë folesë,
gugatnin si zogj të braktisur…
me ca thërrime më shumë
në ngrehina pa çati.
Sot… bota qesh e tallet
me ta.
Edhe emrat e gjuhën fshehin
nga halli e turpi
për të mos u quajtur “fukara”.
Në foletë e lindjes
kanë shterur cicërimat…
dëgjohen veç vajtimet
e shpirtrave të mekur.
Këngët po japin shpirt
në buzët e zemrat e thara
të rrënjë dalëve,
as të gjallë e as të vdekur.
Bastardët çirren për
shpërbërje,
akoma nuk janë
ngopur me viktima…
të shpërfytyruar
kërcënojnë me zjarr dhe hekur…
Ata që mbollën
vëllavrasjen mes nesh
na bënë të harrojmë
edhe të qajmë, të
qajmë
…e bota prapë gajaset e qesh.
Oh! Nëna ime…
Oh! Atdheu im…
