Sa herë rruga këtej të bjerë
Ndalu pak mendo për mua,
Përmbi degë zogj të tjerë
Do kenë ngritur foletë në ftua.
Ato lule që dikur i puthëm
Erë i morëm në çdo prill,
Larg në kohë diku u zhdukën
Edhe u tretën pa mëshirë.
S’ka më mbrëmje plot magji,
Zogj që fshihen pas çdo puthje,
Harabelat në fshehtësi,
Si fletë librash i hodhën tutje.
Sa herë rruga këtej të bjerë,
Ndalo pak dhe më kërko,
Të shkojn’ a vijnë prillet e tjerë,
Unë lule-buze do çel çdo kohë.
Të më puthësh sa herë ke mall,
Me afsh poleni e mbështjellë,
Si vello lulesh ftoi i bardhë,
Harabelat krushq do sjellë.
E aty, në prill të mbetemi,
Një drithërimë, dasmë a ëndërr,
Sa herë rruga aty të bjeri,
I përjetshëm të pres dhëndër…