Suplement Pena Shqiptare/ Pozaet Qose: Gjëra të thjeshta

608
Andrit Sinica, mësues prej tridhjetë vjetësh në gjimnazin e vetëm të qytetit, ndau mendjen të pinte një kafe te lokali që ndodhej disa metra larg tij. Më shumë se për kafen, i duhej të ulej e të çlodhej disa minuta, pasi i kishte rënë qytetit cep më cep te disa miq, të cilëve u kishte kërkuar para borxh, që e bija të mbyllte dhe atë vit të shkollës së lartë. Askush nuk i kishte dhënë; disa nuk kishin pasur mundësi, të tjerët nuk kishin dashur. Me bankën i pati mbyllur hesapet. Ajo s’i jepte më asnjë kacidhe, se ai s’kishte asnjë pasuri si garanci, pasi shtëpinë e vogël, që e kishte ndërtuar pa leje si shumë të tjerë, nuk e kishte hipotekuar ende.
Hodhi sheqerin në filxhan dhe e trazoi me ngut. Piu gotën e ujit dhe gjerbi gëllënjkën e parë të kafesë. Ndezi cigaren dhe e thithi fort, sikur donte te mbushte me tymin e saj boshllëkun që i ishte krijuar në kraharor. Atë çast ndjeu që dikush u ul në karrigen pranë tij.
-Hë, gjigand, mirë?- i foli i panjohuri.
Andriti e pa në fytyrë folësin dhe më shumë se me fjalë ia dha përgjigjen me pantomimë, që një Zot e mori vesh se cila ishte.
-Ti je ai që bën vjersha?- e pyeti pa dredha tjetri.
Andriti deshi t’i thoshte t’i hiqej sysh me gjithë vjersha, por u përmbajt dhe tha zëpakët:
-Po. Përse?
-Sepse ti na duhesh tani,- i tha ai.
-Unë ju dashkam???? E për ç’dreqin ju dashkam unë?! Kujt i duhem xhanëm?! Unë nuk të njoh,- e mbylli, thuajse duke ju marrë fryma ligjërimin e vet.
-Dëgjo si është puna, or mik. E di që nuk më njeh dhe as mos e vra mendjen të më njohësh. Kjo nuk na prish aspak punë për muhabetin tonë. Ne vjet na është vrarë një shok në luftë me policinë. Ata të poshtrit e vranë me snajper, se ai luftoi si një luan me ta. Pas dy javësh ai mbush një vit dhe ne, shoqëria do t’i bëjmë qivurin. Do t’i bëjmë një varr të paparë, me mermer nga më i miri. Na vajti mendja që në pllakën e varrit t’i shkruajmë një vjershë, nga e cila të lëjë mendjen e kokës kushdo që e lexon. Na thanë se ti e qan këtë punë. Atë vjershën do ta bëjmë edhe këngë. Hap gojën dhe na thuaj sa kërkon. Vetëm qaje. Të tjerat i dimë vetë ne.
Andriti shtangu. Iu shfaq vetëtimthi e gjithë ngjarja. Njeriu, për të cilin kërkohej vjersha, ishte vrarë nga policia, pasi kishte hedhur në erë makinën e një prokurori. Por, përpara se të vritej, prej plumbave të tij ishte vrarë një polic, me të cilin Andriti ishte rritur që në kopësht. Kishte lënë jetimë tre fëmijë të vegjël; më të madhin prej tyre dymbëdhjetë vjeç.
Fati i kishte zgjatur dorën për t’i dhënë paratë që i kishte kërkuar poshtë e përpjetë gjithë ditën e lume dhe s’kish mundur t’i gjente, por…
-Jo,- tha ai.- Nuk dua ta bëj këtë punë.
-Jo!- ia bëri tjetri, duke shqyer sytë. Më sa duket nuk e pati menduar këtë përgjigje.-Po i bie së mirës me shqelm. Ti nuk je aq i pasur, sa të mos të duhen këto para.
Dikujt tjetër Andriti do t’i kishte thënë se i kishte hequr litarin nga fyti, por atij i tha prapë “jo”. Iu duk sikur do ta vriste për së dyti atë, që e kishte pasur si vëlla, pasi e kishin vrarë një herë plumbat e një krimineli.
Ndërsa ktheu kokën nga ana tjetër, duke vazhduar të thithte cigaren, sikur donte t’i thoshte tjetrit se biseda kishte marrë fund, iu duk sikur dëgjoi zërin e mikut të vrarë: “Andrit, mos u bëj gomar! Pranoji ato para. Unë nuk ngjallem dot më nga mospranimi i tyre, ndërsa ti e zgjidh problemin, që nuk ta zgjidhën dot ata, që i quaje miqtë e tu. Ti për një punë të mirë po i merr, jo për të luajtur kumar. Pranoji, të lutem!”.
Andriti futi duart mes flokëve dhe i tërhoqi fort. E kishte pataksur fisnikëria e tjetrit.
-Jo!- tha prerë dhe u largua nga tavolina me hapa të shpejtë, duke e lënë tjetrin si guhak, i cili pëshpëriti disa fjalë, mes të cilave Andritit i kap veshi shprehjen: “Trap me garanci një mijë vjeçare!”.
Sigal