Pena Shqiptare/ Maksim Zarka: Vajza dhe Mbreti

719
Maksim Zarka 
Ishte mbrëmje. Atë ditë unë u ktheva vonë në shtëpi. Sapo hyra në derë, gruaja ma priti me të parë: Ç’u bëre, se vajzën e ke mërzitur? Ka qarë dy – tri herë. Ç’dreqin i ke thënë për mbretin Zog? Për një moment unë shtanga. Nuk më kujtohej asgjë. Pastaj e mblodha veten. Mirë, mirë i them, lëmë të heq këpucët njëherë, pastaj bisedojmë. Heq këpucët, laj këmbët dhe futem brenda. Vajza më hodhi sytë, më pa për një çast dhe ia plasi të qarit. -Çfarë ke flutura e babit? Pse qan? Ka bërë ndonjë gabim babi? Pa më thuaj se unë e pranoj gabimin, – i them vajzës dhe e përqafoj atë. Por ajo nuk qetësohej. Pasi kaloi pak kohë, më në fund, vajza u qetësua. -Ti babi, – më tha ajo, – më ke gënjyer mua për mbretin Zog. Ai është i mirë, kurse ti më ke thënë se ai nuk është i mirë. Sot më ngriti mësuesja në histori. Fol për mbretin Zog, – më tha ajo. Dhe unë thashë se ai nuk është mbret i mirë dhe nuk arrita t’i thosha se nuk luftoi si burrë, sepse mësuesja u bë si bishë dhe m’u hakërrua duke më thënë: Ulu poshtë, katër. Sapo mbaroi fjalën vajza, ndërhyn gruaja: Të kam thënë, more burrë, lëri fëmijët. Mos u trego histori, se do t’i ngatërrosh fëmijët dhe ja, e bëre proçkën. Bëra sikur nuk e dëgjova zërin nervoz të gruas dhe iu drejtova vajzës: Ta lëmë fare Zogun dhe të tregoj një histori për shtëpinë tonë. Pse babi kemi dhe ne histori? – pyeti vajza me naivitet fëmije. -Posi, – kemi i thashë, – si nuk kemi. Gruaja po më shikonte me inat. Por unë vazhdova në të timen. Vajza u bë kurioze dhe më tha: Tregoma babi. – Mirë, – i thashë dhe fillova të tregoj: Ishte viti 1997. Një ditë kur ti ishe katër vjeçe dhe vëllai dy vjeç, shtëpinë tonë e sulmuan disa njerëz më pushkë. Në kokë kishin lidhur nga një shami të zezë në formë fjongoje dhe ulërinin si çakej në pyll. Unë nga ky sulm i papritur u tremba. Shpejt mora lekët dhe po mundohesha të dilja fshehur për të ikur nga prapa shtëpisë. Por nënëmadhja, gjyshja, më doli përpara. – Ku vete më tha? – Sh, sht, – i them. Por ajo, jo që nuk e uli zërin, por sokëlliu: – Ku vete, o ditëzi? Ti je zoti i shtëpisë, babai i fëmijëve. Kush do të na mbrojë ne? Në dorë të hasmit do të na lësh? Më mirë të kisha pjellë një mi sa ty, more faqezi. Burri vdes në prag të shtëpisë, nuk ia lë atë të ligut, o t’u shkurtoftë ymri! – Po atë valixhe ç’e ke? Ke marrë dhe rrobat, or gjak i prishur?! -Jo, – i them, – kam marrë lekët. -Turp të kesh dhe e quan veten burrë i shtëpisë dhe baba i fëmijëve. Harrove gjyshin tënd Ristanin që bëri dyfek me andartët grekë?! Po babanë tënd që luftoi me fashistët italianë shteg më shteg, derisa i hodhëm këmishëzinjtë në det?!
Ndërsa nëna vazhdonte zinxhirin e mallkimeve, unë kisha mbetur si i ngrirë. Truri më ishte mpirë dhe muskujt e fytyrës nga turpi më ishin nxirë. Nga kjo gjendje inekzistence më nxori zëri i një fëmije, që më thërriste: ba, babi, mos ik. Kthej kokën nga drejtimi që vinte zëri. Shikoj mamanë me ty në krahë. Në këtë moment ndala tregimin. Hodha sytë nga vajza. Ajo ishtë e përqendruar te historia që po tregoja. Vajza kujtoi se mbarova, ndaj me një pafajësi më pyeti: Ike baba?! – Jo,- i them. Thirrja e nënëmadhes, shikimi i mamasë dhe belbëzimi yt, “ba mos ik”, më bëri që të ulja kokën. Sytë m’u errësuan. M’u duk sikur shtëpia më ra mbi kokë dhe juve ju zuri të gjithë poshtë. U ktheva me vrap në shtëpi. Mora çiften dhe dola në ballkon. Hap zjarr mbi kokëlidhurit me fjongo të zeza. Ata shtier dhe unë shtier. Mamaja më binte fishekë. Kjo zgjati rreth gjysmë orë. Unë isha plagosur në dorën e majtë. Gjaku ikte çurg, por vazhdoja të mbroja shtëpinë. Njëri prej tyre hodhi një granatë dhe hyri në oborr. Mua po më binte të fikët nga rrjedhja pa pushim e gjakut. Mblodha forcat dhe pashë nga mamaja. Ik, – i thashë, – shpëto fëmijët. – Unë këtu do të vdes. Këtu është nderi im. Të vdes në prag të shtëpisë pranë burrit që po lufton me armë në dorë, për të mos e lënë të ligun të bëjë si të dojë, – m’u përgjigj mamaja. Ajo nuk u largua nga unë. Por mori vetë çiften dhe filloi të shtjerë. Pas pak erdhën fqinjët dhe na ndihmuan. Të gjithë së bashku luftuam dhe nuk u dorëzuam. Pasi përplasja me armë mbaroi, nënëmadhja m’u afrua, më puthi në ballë dhe, me lot në sy, më tha: Tani, je biri im. Vajza tashmë po shikonte gruan. Për një moment ajo e përqafon të ëmën dhe e puth. Pastaj më drejtohet mua:Po pastaj baba?! – Mamasë i kërkova të falur dhe sot do t’ju kërkoj ndjesë dhe juve, – iu përgjigja unë dhe vazhdova: Por unë kam një pyetje bijë e babit. – Po të kisha ikur unë e t’ju lija vetëm duke ju marrë dhe lekët, do të isha baba i mirë?! Ti do ta doje më babanë tënd?!-Jo, baba. Nuk do të doja as unë, as mamaja, as vëllai dhe asnjë. Do të më bënin me gisht, ja vajza e filanit, e atij që iku, shpëtoi kokën vet dhe i la fëmijët dhe familjen në dorë të hasmit, m’u përgjigj vajza – Nuk do të ishe e nderuar, -i them unë. -Jo, e nderuar, por e turpëruar dhe kokulur, thuaj baba, – ma priti vajza me një zë. -Mirë, -i them unë, – dhe vazhdova historinë. Edhe mbreti Zog ishte “babai” i kombit shqiptar. Ai ishte në krye të kësaj familjeje të madhe që quhet Shqipëri. Sytë dhe shpresat populli tek ai kishte drejtuar, kur Italia fashiste po përgatitej për të sulmuar vendin tonë. Populli kërkoi armë. Bëri dhe demonstrata. Po mbreti çfarë bëri? Ai premtoi se do të luftonte. Por në realitet, popullit nuk i dha armë. Vetë, jo që nuk luftoi, por iku fshehurazi. Me vete mori valixhet me flori që ishin paratë e shtetit dhe të popullit dhe iku, çau ferrën. Nuk pyeti për fatin e popullit të tij. I la bijtë e mbretërisë së tij nën çizmen e ushtarit fashist. Dhe Nëna Shqipëri e mallkoi:Ti nuk je më biri im; t’u tretshin kockat në dhe të huaj! Mirë ia ka bërë Nënë Shqipëria, – foli vajza.
Sigal