Nga Moisi DALIPI
Mihal Gjika, pinjolli familjes sportive nga Elbasani
Kur ndodhesh në qytetin e Elbasanit dhe kërkon të mësosh diçka më shumë për sportin dhe në veçanti për futbollin e këtij qyteti, përpara të del në mënyrë të detyrueshme familja e nderuar sportive Gjika. Të gjashtë djemtë që kanë pasur familjarët e nderuar Miri dhe Dhoksi Gjika, dhe pikërisht Llazari, Jovani, Mihali, Dhimitri, Petriti dhe Spiro janë marrë me sportin e futbollit në periudha të ndryshme në qytetin e tyre. Kështu Llazari dhe Jovani janë aktivizuar në vitet 1952 -1954 ekipet “Spartak” dhe “Puna” të Elbasanit, kurse Mihali (Lakja ), vëllezërit binjakë Dhimitri dhe Petriti si dhe Spiro me “Labinotin”. Por jo vetëm kaq. Motra e tyre Lumnija, është nga të parat vajza elbasanase që është marrë me basketboll. E pra, familja Gjika është një “katedër” më vete në sportin e Elbasanit. Kjo ishte dhe një nga mënyrat që me kontributin tyre në sport, ata të fitojmë respektin dhe zemrat e qytetit tyre. Kur i studion me kujdes vlerat e tyre, e kemi pak të vështirë të veçojmë Mihalin si pinjollin e kësaj familje sportive. Dhe këtë siklet na e largon vetë Mihal Gjika që na thotë plotë çiltërsi se: “Familja jonë ka pasur nëntë fëmijë, gjashtë djem dhe tre motra. Të gjithë (sepse sot jemi shtatë vëllezër dhe motra ) kemi pasur dhe kemi të përbashkët harmonin, mirësinë dhe mirëkuptimin dhe asnjëherë nuk jemi të qejfmbetur me njëri tjetrin”. Gjithsesi Mihalin (Laken) e veçuam sot si një pinjoll të kësaj familje sportive dhe me arsyen se karriera e tij është më e pasur dhe me më shumë vlera. Ai e nisi dashurinë për lojën e futbollit, aty në rrugicat e lagjes tij “Shënkoll” (kryqëzimi Cërrikut), atje ku banon dhe sot. I pëlqente të luante si sulmues, duke tërhequr pas vetes në ndeshjet e lagjeve dhe vëllezërit më të vegjël Dhimitrin, Petritin dhe Spiron. Kur ishte vetëm 13 vjeç në vitin 1960, ish-trajneri elbasanas Skënder Qorri do bëjë pjesë të skuadrës të pionierëve në spartakiadën e zhvilluar në Durrës. Mihali spikat për lojën e bukur dhe temperamentin e lartë në fushën e lojës. Në vitin 1961 ish-trajnerët e njohur Shefqet Lamçja dhe Fadil Kovaçi do ta bëjnë pjesë të ekipit të rinjve të Labinotit, ku në harkun e dy viteve rritet shumë nga vlerat sportive. Dhe do jetë sezoni 1964-1965, kur ish-trajnerët e Labinotit të njohurit Sabri Peqini dhe Agron Striga do ta marrin në moshën-18 vjeçare tek ekipi parë. Përshtatet shpejt si mbrojtës i krahut të djathtë, duke treguar forcë dhe karakter të jashtëzakonshëm në skuadër. Një fakt i tillë bënë që trajnerët Zyber Konçi, Refik Resmja dhe Skënder Jareci që drejtonin në ato vite ekipin kombëtar “Shpresa” t’i japin shansin e madh të marrë pjesë në një turne miqësor në Kinë. Djaloshi elbasanas Mihal Gjika që kishte vetëm dy sezone që ishte pjesë e bashkisë të futbollistëve të njohur të “Labinotit” të atyre viteve si Enver Ibërshimi, Frederik Jorgaqin, Pëllumb Himçin, Roland Calën. Novruz Duçkën, Hyqmet Kratin, Tit Bragun, Bashkim Rudin e të tjerë, do vihej në “shënjestër” të drejtuesve të ekipeve të njohura të kryeqytetit si Partizani dhe Dinamo. Partizani i atij viti të 1966-s që drejtohej nga Kolec Kraja ka shfrytëzuar mirë moshën për shërbimin ushtarak duke ia “rrëmbyer” Elbasanit për tre vjet djalin energjik, mbrojtësin e fuqishëm, që ishte mjeshtër i markimit të sulmuesve Mihal Gjikën. Tek Partizani ai do gjejë portierin Mikel Janku dhe me radhë, Lin Shllakun, Todo Vason, Ramazan Ragamin, Sabah Bizin, Mexhit Haxhiun, Tomorr Shehun, Panajot Panon e shumë të tjerë, të cilët i dhanë emër, suksese e trofe Partizanit dhe në arenën ballkanike dhe atë evropiane. Si shok dhe mik të mirë Lakja do mbante vetëm vlonjatin Mexhit Haxhiu që e këshillonte shpesh se: “Duhej të stërvitej tre herë në ditë në orare të ndryshme. 
Gjithçka duhej ta fillonte në mëngjes herët në veprime me topin…” Dhe Mihali që me atë pamje disi të ashpër që të afronte në fushë, krejt ndryshe në marrëdhëniet me njerëzit, ku shprehte vetëm mirësi, ju përkushtua fort stërvitjes, duke kthyer shumë shpejt një mbrojtës i fortë dhe i kalibrit. Dyluftimet me sulmues të tillë si Çeço e Çiraku, Hyka e Dibra, Skuro e Xhambazi, Kalluci e Çurri, Karriqi dhe Pagria ishin të forta dhe tepër interesante. Partizani në kornizën e viteve 1966-1969 ishte nën/kampion, sepse Dinamo dhe “17 Nëntori” në finish të garës shpalleshin kampion. Por në 1968 Partizani shpallet fitues i Kupës të Shqipërisë, pasi ka fituar në finale me rezultatin 4-1 ndaj Vllaznisë. Në këtë ndeshje të zhvilluar në Tiranë, mbrojtësi Mihal Gjika është cilësuar nga më të mirët në fushë. Në po këtë vit në një ndeshje kampionati Labinoti- Partizani, ku ushtarakët fituan 2-0 në fushën e lojës kanë qenë të tre vëllezërit Gjika. Mihali për Partizanin, kurse dy vëllezërit binjak Dhimitri dhe Petriti për Labinotin. Një rast disi unikal ky dhe në futbollin botëror, por familja Gjika të tillë e ka shkuar historinë e saj. Në tre vitet që qëndroi tek Partizani, por dhe më pas mbrojtësi elbasanas është aktivizuar tek kjo skuadër dhe në ndeshje ndërkombëtare si Torinon–Itali në 1968 dhe Beroe-Zagora kur kanë fituar në 1970 dhe Kupën Ballkanike. Në dhjetor 1969 Mihal Gjika kthehet në Elbasan. Asnjë ditë pushim, por drejt dhe tek skuadra e tij e dashur “Labinoti”. Trajneri Fadil Kovaçi i jep fanellën numër pesë dhe vendos në qendër të mbrojtjes ku në krahët e saj luanin dy vëllezërit e tij Dhimitri dhe Petriti. Një trio e bukur kjo e vëllezërve Gjika, ku së bashku me Frederik Jorgaqin përbënin mbrojtjen solide elbasanase të atyre viteve.
Në vitin 1970 Mihal Gjika bën pjesë në ekipin kombëtar “Shpresa” dhe në ndeshjen e zhvilluar në Bursa të Turqisë, ku rezultati është fiksuar 0-0, mban dhe shiritin e kapitenit. Marrëdhëniet shumë të mira që kishte në ato vite, por që i mban dhe sot me ish-futbollistin e Partizanit, sulmuesin Vladimir Balluku ishin një “garanci” për t’u ruajtur nga ndonjë gërvishtje në biografi. Pas aktivizimit në dy ndeshjen me ekipin kombëtar Olimpik kundër Rumanisë vjen dhe arshiva e pasur me ekipin kombëtar. Në vitet 1971-1973 Mihal Gjika zhvillon plot 10 ndeshje me ekipin kombëtar. Kështu janë dy ndeshje me ish-R.F.GJ, po nga dy ndeshje me Rumaninë dhe ish-RDGJ dhe nga një ndeshje me Poloninë, Turqinë, Finlandën dhe Kinën. Në këto ndeshje me shumë nostalgji Mihali veçon dyluftimet me rumunin Dobrinin, finlandezin Toivola, turkun Metin, gjermanëve Gerd Myler dhe Grabovski. Por në ndeshjen e 3 nëntorit 1973 të zhvilluar në Tiranë, ku Shqipëria humbiste 1-4 ndaj ish RDGJ, mbrojtësi Mihal Gjika është autori golit të barazimit të përkohshëm në minutën e 16` të ndeshjes. Këto paraqitje kanë lënë mbresa edhe tek drejtuesit e ekipeve të huaja, ku më parë në 1968 në Torino dhe në 1971 klubi gjerman Karlsruhes ka kërkuar shërbimet e këtij mbrojtësi. Por për kushtet e vendit tonë këto mbetën dëshira të paplotësuara. Pas kësaj vjen dhe një ndeshje miqësore ndaj Kinës, më 7 nëntor 1973, duke mbyllur kështu në mënyrën më mirë të mundshme pjesëmarrjet e tij me fanellën kuqezi të ekipit kombëtar. Ndërkohë tek “Labinoti” bëhet dhe kapiten skuadre ku në 16 mars 1975 fiton Kupën e Republikës në ato dy ndeshje të bukura finale kundër “Lokomotivës”- së Durrësit. Në të dyja ndeshjet, fitore nga 1-0 në 9 mars në Durrës dhe 18 mars në Elbasan, ku autor të golave kanë qenë Namik Hysi dhe Stavri Mitrollari. Të forta, por të paharruara do mbeten dyluftimet në fushën e lojës midis Mihal Gjikës dhe Maksut Leshtenit. Një sukses ky për të gjithë skuadrën me vëllezërit Gjika, Lleshin, Hysin, Himçin, Calën, Mitrollarin dhe të tjerë, por në veçanti për trajnerët Agron Striga dhe Frederik Jorgaqi. Por pak më shumë se një vit më vonë, krejt papritur në prill të vitit 1976, kur ishte vetëm 29 vjeç, në ditën e ndeshjes miqësore ndërkombëtare Labinoti –As –Tërgu Muresh, për Mihal Gjikën ka ardhur urdhri nga ish-“Bashkimi i Fizkulturistëve dhe Sportistëve të Shqipërisë” për ta larguar nga futbolli. Dhe për ta kurorëzuar këtë urdhër të tyre është inskenuar gjoja një sjellje jo “sportive” ndaj kundërshtarit disa ndeshje më parë. Gjithçka një sajesë që nuk kishte shumë të vërtetë brenda saj. Dhe Mihal Gjika pa asnjë ceremoni për dorëzimin e fanellës, pa asnjë vlerësim moral largohet nga futbolli i tij i dashur, të cilit i dha aq shumë nga vitet e jetës tij, por që dhe sot i mungojnë ato që shpesh i quajmë vlerësime kontributi në sport. Gjithsesi, Mihal Gjika ka merituar dhe meriton dashurinë dhe respektin e të gjithë opinionit sportiv shqiptar. 
SKEDA E MIHAL GJIKA
Lindur: Në Elbasan, më 13.11.1947
Karriera në sport:
Në vitet 1965 -1966 dhe 1969-1976 “Labinoti” Elbasan
Në vitet 1966-1969 Partizani.
Roli në skuadër: Mbrojtës
Ndeshje ndërkombëtare: 22 ndeshje gjithsej, ku 10 janë me ekipin kombëtar, 2 janë ekipin kombëtar olimpik, 3 me ekipin kombëtar “Shpresa” 2 me ekipin e Partizanit dhe 5 me ekipin e Labinotit.
Trofe të fituara :Në 1968 Kupë Republike me Partizanit, më 1975 Kupë Republike me “Labinotin” si dhe kupat e shtypit në 1972 dhe 1974.
Vlerësime:
“Medalja e Meritës”–Partizani dhe
- “Legjenda e Futbollit Shqiptar” – F.SH.F.
