Luftulla PEZA
Injorantja politike, eurodeputetja qipriote Eleni Theocharous ka ardhur disa herë në Shqipëri dhe është pritur me respektet e duhura nga shqiptarët, por ajo gjithmonë ka abuzuar me mikpritjen e tyre. Qysh herët ajo duhej të shpallej “Person i Padëshiruar “ dhe të mos i lejohej hyrja në vendin e shqiponjave, për fyerjet që u ka bërë dhe u bën shqiptarëve. Ditët e fundit ajo erdhi në Shqipëri për për të përcjellë në banesën e fundit kriminel grek Kaçifas dhe udhëhoqi ekstremistët grekë kundra shqiptarëve dhe Shqipërisë. Krimineli grek pasi zbrazi automatikun mbi policinë shqiptare, pa asnjë shkak, kur ata iu përgjigjën, bërtiste: “Rroftë Greqia, rroftë helenizmi, poshtë Shqipëria, poshtë shqiptarët e qelbur!”. Pasi nga autoritetet shqiptare u shpall “person i padëshiruar” eurodeputetja injorante është shprehur gjithë vrer për këtë veprim: “Është një titull nderi për mua të vihem sërish nën targetin e një regjimi të korruptuar si ai i Edi Ramës në Shqipëri”.“Ata nuk mund të zbehin rezistencën time, apo pasionin tim për të drejtat e njeriut dhe ruajtjen e Vorio Epirit.”. Për çështjen e parë përgjigjen le ta japë kryeministri Rama, nuk hyj në kompetencat e tij.
Për çështjen e dytë të Epirit, që dua të shkruaj, Eleni Theocharous tregon se është krejt injorante dhe që i janë errësuar sytë nga shovinizmi dhe propaganda greke. Ajo nuk njeh aspak historinë e Epirit, të këtij shteti të vogël shqiptar, por me histori të madhe. Ajo nuk di as historinë e minoritarëve, që erdhën në Shqipëri si lypsarë e argatë në tokat shqiptare të bejlerëve gjirokastrite gjatë shekujve XVII-XVIII Në Epir që në vitin 370 p.e.s. formohet mbretëria e parë në këtë trevë. Më parë ishte ngritur mbretëria e Maqedonisë dhe bashkë me Epirin u ngritën edhe mbretëritë e Ilirisë, Thrakës, Dardanisë, Pajonisë, dhe Dakisë. Që të gjithë kanë qenë popuj shqipfolës, sepse të gjithë rridhnin nga shoqëria më e vjetër pellazge. Në vitin 359 p.e.s. princesha molose-epirote Olimpia, mbesë e Aribas së Epirit, martohet me mbretin Filip II i Maqedonisë, që më pas do të lindte Aleksandrin e Madh. Pirro i Epirit, një nga ushtarakët më të mëdhenj në historinë moderne është, njëkohësisht, njeri nga shqiptarët më të mëdhenj në histori. Të gjithë këta popuj i përkasin trungut pellazgjik dhe trashëguan qytetërimin, kulturën dhe gjuhën pellazge/shqipe, që e kanë shkruar. Në këtë gjuhë kemi trashëgim edhe epikat e Homerit. Kjo ka qenë hera e parë në historinë botërore të ngritjes së mbretërive. Evropa Qendrore dhe Veriore gjatë kësaj kohe jetonte ende në kohën e gurit me fise të paorganizuar gale, kelte, gjermanike, fine, baltike, mongole, tibetiane, arabe, berbere etj. Pas pushtimit romak, Ballkani u emërtua Perfektura Ilire, emër që e ruajti deri sa jetoi dhe ra kjo perandori në vitin 1400. Gjatë kësaj periudhe të gjatë u zhvillua me tej kultura dhe gjuha ilire. Po grekët? Fisi grek erdhi në rajonin e Ballkanit Pellazgjik gjatë pushtimit persian ose edhe më vonë, por nuk dihet se nga erdhën, sepse asnjë dokument kulturor nuk kanë lënë në vendin e origjinës së tyre dhe asnjë të tillë nuk sollën me vete kur erdhën në rajonin e ri. Fisi grek nuk kishte asnjë emër dhe asnjë nivel kulturor, ishte tamam një fis barbar. Prania e tij nuk ka pasur asnjë rëndësi për rajonin. Kjo vërtetohet nga fakti, sepse ndërsa popujt e tjerë autokton të Ballkanit, me origjinë pellazge, i ngritën mbretëritë e tyre Ilire, Epirote, Dardane, Maqedonase, Thrake, Dake etj., qysh në fillim të mijëvjeçarit të fundit p.e.s., fisi “grek”, që emrin e mori më vonë nga romakët, ishin pakicë dhe asnjë herë nuk arriti ta bëjnë një gjë të tillë. Për të emërtuar Greqinë dhe veten sot grekët përdorin edhe fjalën Hellas (Ellas) të gjuhës së lashtë pellazge, që falsifikatorët e trajtojnë si fjalë origjinale, me të cilën ka qenë emëruar Greqia në lashtësi, nga e cila rrjedh edhe emri “Hellenë” dhe “Hellenistik”. Por për këtë asnjë dokument historik nuk ekziston, që Greqia dhe grekët të kenë qenë dhe të jenë quajtur në lashtësi kështu. Për t’i rritur artificialisht vlerën historike Greqisë dhe grekëve, falsifikatorë të ndryshëm ngritën mitin e ekzistencës në lashtësi të një shteti dhe populli grek të lashtë dhe me rëndësi të madhe historike, që e quajtën me termin “Greqia e lashtë”(Ancient Greece), që në fakt nuk ka ekzistuar kurrë. Me këtë term falsifikatorët përfshijnë të ashtuquajturin “qytetërim i një periudhe në shekujt 13-9 p.e.s. deri në antikitet, viti 600 era jonë” (Thomas 1988). Në të vërtetë kjo është një shtrembërim i madh i historisë, sepse nuk ka asnjë dokument, që të vërtetojë Greqinë e lashtë në Ballkanin Pellazgjik. Deri në shekullin e 6 p.e.s. rajoni i Ballkanit kishte emrin Pellazgjia dhe më pas në të u ngritën mbretëritë e Ilirisë, Maqedonisë, Dakisë, Thrakës etj., të gjithë të ardhur nga shoqëria pellazge. Pastaj u vendosën Perandoria Maqedone e Aleksandrit të Madh, Mbretëria Maqedone e Kasandrit, Prefektura Ilire deri në vitin 1400. Asnjë shtet grek “Greqia e Lashtë” nuk njeh historia. Pas kësaj periudhe në histori vijon Mesjeta e Hershme dhe më pas Koha Bizantine, ku grekët nuk përmenden asnjë herë. Gjer në fund të shekullit XVIII asnjë shtet apo territor me emrin “Greqi” nuk ka pasur. Me kryengritjen arvanite të vitit 1821 dhe me financimin e Ali Pashë Tepelenës dhe ndihmën e fuqive të mëdha, u krijua fillimisht një Administratë Autonome në jugë të Ballkanit, e cila në vitin 1832 u quajt Mbretëria e Greqisë me territorin në jugë të Thesalisë. Kjo është hera e parë në histori, që u ngrit një shtet me emrin “Greqi”. Edhe terma të tillë si “periudha helenistike” apo “helenizmi” janë falsifikime të historisë.
Në këtë hartë të Greqisë shihet që edhe Epiri dhe pjesa jugore e Maqedonisë iu dhanë Greqisë nga Fuqitë e Mëdha, në vitin 1913, duke ia hequr brutalisht Shqipërisë, pasi ka qenë pjesa jugore e Vilajetit shqiptar të Janinës.
Në hartën e mësipërme paraqitet se mbretëria e parë greke u ngrit në vitin 1832, pas revolucionit arvanitas të viti 1821 dhe kjo ndodhi më shumë se 2000 vjet pasi ilirët, maqedonët, epirotët, thrakët, dakët etj., të gjithë të ardhur nga trungu pellazgjik, i kishin ngritur mbretëritë e tyre. Mbreti Otto erdhi nga Bavaria, si mbret i parë i Greqisë. Kur mbreti Otto erdhi në Greqi, më 1830 ai mezi dëgjoi se dikush fliste në greqisht dhe kështu pyeti: “Ku janë grekët në Athinë? Shoqëruesit, duke shikuar njëri-tjetrin dhe u përgjigjën: “Nuk ka grekë, por mos u shqetësoni sepse kjo popullatë shqiptare gjithmonë do të jetë besnike ndaj monarkisë suaj”. – Zaharias Papantoniou, “King Otto”./ Më pas fuqitë e mëdha me marrëveshjet e ndryshme shtuan territorin grek, duke marrë nga territoret e shqiptarëve:
-në vitin 1864 Britania e Madhe i dha Greqisë Korfuzin epirot dhe ishujt më në jugë,
-në vitin 1881 Greqisë i jepet Thesalia dhe pas luftërave Ballkanike, iu dhanë territore të tjera shqiptare,
-në vitin 1913 Greqisë iu dha Epiri (Çamëria), Maqedonia, Kreta dhe ishujt e Egjeut, duke i hequr Shqipërisë Çamërinë.
-Në vitin 1919 Greqia mori një pjesë të Thrakës, më 1923 pjesën lindore të Thrakës dhe krahinën e Jonisë dhe, më 1947 iu dhanë disa ishuj të tjerë.
Kështu grekët gjatë historisë nuk kanë pasur asnjë territor të vetin, sepse gjithmonë kanë qenë një pakicë e papërfillshme në rajonin e Egjeut, që nuk ka pasur as emër, as territor dhe as shtetin e saj. Greqia u ngrit nga Fuqitë e Mëdha në kurriz të popujve shqipfolës arvanitë, thesalë, epirotë, maqedonë, thrakë, jonë etj. Edhe sot në Greqi, sipas të dhënave zyrtare, mbi 62 % e popullatës është shqipfolëse, arvanitë me prejardhje direkt pellazgjike si dhe të tjerë shqipfolës me prejardhje maqedone, ilire, thrake, epirote (çamë), që fatkeqësisht shteti grek nuk iu njeh kombësinë, që përbën shkelje të rëndë të drejtave të njeriut. Kjo duhet të shtrohet problem për BE, sepse është turp që një shtet i tillë nuk njeh minoritetet. Kaçifas nuk një rast i shkëputur në historinë e marrëdhënieve Shqipëri-Greqi, kjo ngjarje e hidhur do të përsëritet prapë. Grekët janë si rriqnat, që nuk ndahen kollaj. Grekët njohin veç frikën dhe dajakun. Kjo vërtetohet nga marrëdhëniet tona të gjata me ta. Heroit i tyre, që zbrazi automatikun mbi policinë shqiptare, i qe premtuar shumë. Kaçifas vetëm do të fillonte aksionin me armë, sepse pas kësaj do të vinte ushtria greke të çlironte Shqipërinë e jugut nga shqiptarët. Kaçifas nuk e mendonte se do të vritej si qen dhe asgjë nuk do të ndodhte. Ai tashti është hero i Greqisë dhe heronj të tillë të rremë Greqia ka shumë, që i dërgon si mish për top. Qëllimi i tyre është të ngjallin urrejtje ndaj shqiptarëve vendas. Organet tona duhet të jenë të përgatitura, që të mos ndodhë më “panairi grek antishqiptar” në Bularat. Shqipëria duhet t’i vërë marrëdhëniet e saj me Greqinë në rrugën më të drejtë dhe reciproke. Njohja e minoritetit grek duhet të lidhet me njohjen e minoritetit arvanitas dhe shqiptar në Greqi. Nuk na lejohet të sillemi kaq pa përgjegjësi në këtë çështje. Varrezat e ushtarëve grekë nuk duhet të jenë në tokën tonë dhe t’i shërbejnë për propagandë Greqisë. Për më tepër dihen krimet e ushtrisë greke në fshatrat e jugut, kështu që varrezat e kësaj ushtrie që ka bërë krime, nuk janë të mirëpritur nga banorët. Italianët dhe turqit ashtu si grekët janë popuj të ardhur në territoret e sotme. Por ndërsa të parët e pranojnë ecurinë historike dhe i respektojnë në histori popujt më të vjetër, grekët bëjnë të kundërtën. Me të gjitha forcat e mashtrimit mundohet të mohojnë popujt autoktonë të Ballkanit dhe historinë e tyre ta përvetësojnë si të vetën. Kjo është injoranca greke, por dielli nuk mbulohet me shoshë. Shqipëria duhet të rregullojë edhe problemin e pronave. Sjellja me pronat dhe pronarët përbën një krim të madh të politikanëve shqiptarë të kohës paskomuniste. Në asnjë vend të botës nuk ka një rast të tillë. Në rrethet Gjirokastër dhe Sarandë me një herë duhet të anulohet ligji 7501, i pa miratuar nga Kuvendi Shqiptar. Tokat shqiptare duhet t;u kthehen pronarëve shqiptarë dhe pastaj do të ketë qetësi në Jugun e Shqipërisë.
