Gentian Çala: Teatri që donte Zoti dhe njerëzit

872
Sigal

Nga Gentian Çala

TEATRI QË DONTE ZOTI DHE NJERËZIT

Në kohën kur tërmeti apokaliptik dëmtoi mijëra ndërtesa në disa qarqe, shumë nga ne prisnin që ndërtesa 80 vjeçare e Teatrit Kombëtar të shembej në tokë, pasi një grup specialistësh me urdhër qeverie e nxorrën si “të sëmurë rëndë”. Çudia ndodhi dhe Teatri as që nuk pati qoftë edhe një të gërvishtur apo të çarë. Njerëzit që në ditën e parë të pas tërmetit u mblodhën aty me qëllim të grumbullimit të ndihmave për ata që kishte goditur fatkeqësia.

Zoti e donte Teatrin dhe njerëzit zemërgjerë që kishin luftuar për të, ndaj e kurseu zemërimin e tij mbi të. Objekti që bashkoi shumë njerëz u kthye në një simbol kundër korrupsionit dhe babëzisë të atyre që nuk kursejnë asgjë për të fituar për vete dhe klientët e tyre. Teatri nuk ra që të na dëshmonte paudhësinë e atyre që donin ta prishnin për ta mbjellë kullat e tyre.

Për shumë kohë KM e ndau komunitetin e artit në pro dhe kundër planit të tij, angazhoi plot njerëz poshtë tij, organizoi dëgjesa dhe i vuri kryq të kuq ndërtesës pa rënë ende tërmeti. Teatri u bë kështjella e qëndresës të atyre që duan trashëgiminë kulturore dhe Zoti u rrjeshtua me të drejtën. Tetari nuk ishte më një ndërtesë, por një pikë e takimit të atyre që janë zemërgjerë dhe vullnetmirë.

Teatri duhet dhe do të jetë aty për të na treguar se ai vend është i bekuar nga dashuria e njerëzve që nuk rendin pas parave, që nuk manipulojnë për të fituar më shumë, është pjesë e kujtesës sonë kolektive dhe shpirtërore. Sot që përballemi me trishtimin e shkatërrimit, kuptojmë se qëndresa e këtij objekti është simbol i ngadhnjimit të së drejtës mbi padrejtësinë, i dashurisë mbi egoizmin.
Teatrin e desh Zoti dhe njerëzit e thjeshtë!