Shoqëritë e pjekura janë konsensuale, jo konfliktuale.
Aktorët, intelektualët, krijuesit, liderët e opinionit nuk kanë përse të bien rob i logjikave konfliktuale: ose – ose – që në logjikë quhen ndryshe, aristoteliane.
Ka vend për logjika pas-aristoteliane, inkluzive bazuar te raporti formal: edhe – edhe!
Edhe – edhe që bëhet e mundur për shkak të karakteristikave të kohës dhe hapësirës. Ka vend pra për bashkëjetesë, co-présence, bashkëkohësi, kur jemi në hapësirë.
Të njejtat objekte funksionale nuk mund të jenë bashkë-prezente në të njëjtin çast kohe dhe në të njejtin vend, kurse në vende të ndryshme kjo është krejtësisht e mundur.
Këtu dallon hapësira nga koha!
Patjetër një teatër të ri, modern, multifunksional, demokratik dhe me parametra modernë. Me xham a me kristal, me ar a me argjend, si të jetë më mirë! Diku andej nga zhvillohet Tirana, drejt urbanizimit të ri.
Patjetër ruhet teatri ekzistues duke u rigjeneruar me atë stil si ruajtje e kujtesës të qytetit, të kulturës, të traditës. Pa kujtesë ne jemi të gjithë amnezikë.
Po, Turbina? Patjetër të përdoret për teatër lagjeje ose qyteti, për mbledhje a evente artistike.
Madje edhe të tjera ndërtesa për kulturën dhe artin në Tiranë.
Në thelb për teatrin nuk ka arsye për të ngritur një logjikë ekskluzive. Ose teatër të ri, ose teatër të vjetër.
Edhe të ri, edhe atë që është, por të rinovuar bukur, me elegancë, dhe me besnikëri.
Kjo është urbanistika inkluzive, forma e sotme e integrimit të traditës te e sotmja.
Si njeriu. Zhvillohet, emancipohet, por ruan edhe traditën dhe kujtesën e tij. Pa atë kujtesë nuk e di se kush është dhe çfarë bën.
