Të dhënat e teleskopit të marra për këtë foto unike të vrimës së zezë bërë për herë të parë në historinë e njerëzimit duhej të dorëzoheshin në Observatorin e Haystack të MIT-it në Shtetet Bashkuara dhe Instituti Max Planck për Astronomi në Gjermani, për t’u përpunuar më vonë.
Por të gjithë 8 vëzhguesit kishin mbledhur mbi 5 petabytes të të dhënave një sasi jashtëzakonisht e madhe. Kjo është 5 milionë gigabajt të dhënash: për të transmetuar të dhëna nëpërmjet internetit, me teknologjitë në dispozicion të vëzhguesve që morën pjesë në projekt, do të kishin marrë vite.
Pra, mendohej të transportonin ato në qindra disqe të forta, të dërguara përmes korrierëve.
Në një epokë ku transferimi i informacionit nga njëri sk aj i botës në tjetrin kërkon vetëm një klikim, disa pasazhe ende u besohen mënyrave të vjetra.
Pa hard drive të vjetër të jashtëm të vështirë “të së kaluarës”, ne nuk mund të kishim parë me sytë tanë një nga misteret e Universit.
Edhe menaxhimi i “logjistikës” të dërgesave (që përfshinte qindra hard drive) kërkonte një përpjekje imagjinare. Për këtë rast, modulet e 8 disqeve u paketuan secila, kështu që të dhënat mund të regjistrohen në tetë disqe vazhdimisht, më shumë se një në një kohë.
Secili modul peshonte rreth 23 kilogramë dhe ishte “veshur” me një shtresë të trashë shkumash, siç bëhet kur transporton vepra arti.
Por problemi kryesor lidhej me faktin se për shkak të sasisë së madhe të të dhënave që përmbante, nuk ishte e mundur të bënin kopje shtesë të sigurisë së disqeve: nëse njëri prej tyre ishte dëmtuar ose humbur, i gjithë projekti do të kishte humbur.
E gjithë kjo, përveç shpenzimeve shumë të larta që do të ishin të domosdoshme për të dërguar të dhëna në një re, e bënte më të volitshëm mbledhjen e disqeve dhe dërgimin e tyre./focus.it
