Astronomët kanë zbuluar çfarë e shkakton ‘shiun e plazmës’ në Diell

554
Sigal

Është një nga misteret më të mëdha të Diellit: pse sipërfaqja e mbinxehur e këtij topi të shkëlqyeshëm të plazmës me ngjyra të ndezura është më e freskët se atmosfera e jashtme e saj, e quajtur korona.

Shkencëtarët tani kanë një shpjegim të ri për këtë temë të debatuar dhe përgjigja është fshehur në një fenomen diellor të çuditshëm që kurrë nuk është vërejtur më herët: një shi plazme që bie brenda strukturave të reja të zbuluara magnetike.
Në Tokë, kur nxehet, uji avullon, duke u shndërruar në avull që ngrihet në atmosferë, dhe përpara se të ftohet në mënyrë efektive, anulon procesin: molekulat e ujit kondensohen brenda reve, të cilat më vonë bien reshje mbi tokën, oqeanet dhe lumenjtë.

Në sipërfaqen e nxehtë të Diellit, një cikël ngjarjesh të ngjashme kontrollon atë që njihet si shiu koronar: plazma e mbinxehur që shkëputet nga Dielli, shpesh gjatë ngjarjeve diellore.

Kur plazma ftohet ndërsa udhëton larg nga Dielli, ajo formon një lloj harku me reshjet e zjarrta, duke u kondensuar dhe pastaj duke u zbritur poshtë në fotosferën përgjatë rrugëve të këtyre gjurmëve magnetike të padukshme.

Në thelb, si Toka dhe Dielli janë subjekt i dusheve, të bëra vetëm nga lloje të ndryshme të kondensimit dhe të ftohjes.

“Fizika është fjalë për fjalë e njëjtë”, tha fizikani diellor Emily Mason nga Universiteti Katolik i Amerikës për Sci Science vitin e kaluar, duke përshkruar kërkimin e saj paraprak.

Hulumtimi i Mason tani sapo është publikuar dhe na tregon diçka rreth shiut koronal që nuk e dinim më herët: ndodh më së shumti në një vend të papritur dhe lidhet me një fenomen të ri për fizikën diellore.

Si pjesë e punës së saj të përditshme në Qendrën e Fluturimit Hapësinor Goddard të NASA-s, Mason po hetonte shiun koronar në strukturat gjigante magnetike të quajtura breza të helmetave, të cilat mund t’i gjurmojnë deri në një milionë milje nga sipërfaqja e Diellit përpara se të kthehen në të.