KORÇË- Mjaftoi vetëm një grimë kohe, ai çasti i vetëm kur ajo hyri në skenë për të kuptuar se çfarë kishte për të ndodhur gjatë interpretimit të saj. Ishte shfaqur si një magji. Vetiu të gjithë hodhën vështrimin drejt saj. Në skenë kishte dalë aktorja ruse, Irina Xhapakova nga Vollogda, 600 kilometra në veri të Moskës. Do të luante monodramën “Unë jam Edit Piaf’, shkruar nga Nina Mazur, me regji të Jakov Rubin-it. Në skenën e teatrit “Andon Zako Cajupi” të Korçës do të shfaqej jeta e aktores së famshme franceze Edit Piaf. Aktorja do të luante në gjuhën ruse e do të interpretente në gjuhën frënge këngët e kënduara dikur nga Edit Piaf. Sigurisht, që kishte njerëz që dinin rusisht, ashtu siç kishte shumë të tjerë që dinin frëngjisht, por kishte mjaft të tjerë që nuk dinin asnjërën prej këtyre dy gjuhëve. Njëri prej tyre isha unë. Nuk isha i sigurt nëse do të arrija të kuptoja ato që do të thoshte Xhapakova përmes fjalëve të huaja e të panjohura për mua. Çasti i parë i daljes së saj në skenë ishte drithërues. Ndriçimi i skenës nisi të zbehej dhe pak nga pak u krijua një gjysmë-errësirë misterioze, por skena mbeti e ngrohtë dhe e dashur. Në atë mjedis, sa real dhe të magjishëm do të shfaqej loja e Xhapakovës. Pati duartrokitje. Spektatori dhe ajo ishin kuptuar kur ende nuk ishte thënë asnjë fjalë… Dukej se çdo gjë do të shkonte mirë.
Loja e “harabeles”
Ndoshta gjithçka do të ishte e lehtë për të dy palët; edhe për aktoren Irina Xhapakova edhe për artdashësit e qytetit të Korçës. Aktorja kishte hyrë në skenë si një fluturim harabeleje, si një cicërimë e gëzuar e saj, ndoshta edhe si trishtimi i një shpendi të lënduar. Të gjitha bashkë ishin te ajo aktore atë çast. Kështu e kishin quajtur edhe këngëtaren e famshme franceze Edit Piaf – “Harabelja e Parisit”. Edhe pse Piaf kishte lindur larg Shqipërisë, gjithkush dinte diçka për këngëtaren e madhe. Pra, edhe aq larg nuk paskësh qenë vendlindja e saj. Jeta e Piafit kishte qenë gjithnjë e trazuar. I kishte ndodhur të gjendej shumë pranë me vdekjen, (madje të tentonte edhe vetëvrasjen), por gjithnjë e dashuruar me jetën dhe sfidën. Ishte ndeshur shpesh me dëshpërimin, por edhe brenda tij kishte ditur të gjente pakës dritë. Kishte qenë herë gëzim dhe herë një pikë loti, por kurrë nuk kishte dashur të mposhtej e t’i fshihej jetës. Kishte preferuar të qëndronte gjithnjë përballë saj. Të gjitha këto erdhën përmes lojës së aktores Irina Xhapakova. Ishte një interpretim që të merrte me vete. Të çonte,- madje duke vrapuar- në çaste të gëzuara, nuk qëndronte shumë aty, sepse shumë shpejt të nxirrte prej andej, për të të njohur me një atmosferë tjetër, ndoshta të panjohur më pare për ty, pastaj të sillte pranë një ndjesi tjetër, të ngjashme herë me dështimin dhe herë me triumfin, ashtu siç është edhe vetë jeta e njeriut. Nuk ishte e nevojshme të njihje gjuhën ruse, as të flisje gjuhën frënge, mjaftonte të ndiqje lojën e saj dhe gjithçka, fjalë pas fjale, lëvizje pas lëvizjeje, gjest pas gjesti gjithçka niste e bëhej e kuptueshme për të gjithë. Kjo u kuptua nga duartrokitjet, ato dëgjoheshin në sallë herë pas here.
Ankth
Po , kishte ankth në sallë. Gjithkush i druhej përfundimit të monodramës, sepse të gjithë dëshironin të zgjaste edhe pak më shumë. Te loja e Xhapakovës, po shihnin Edit Piaf-in e vërtetë. Emri i këngëtares kishte qenë Edit Giovana Gassion (19 dhjetor 1915 – 11 tetor 1963), kishte jetuar vetëm 48 vjet, por gjithnjë si një harabele në fluturim. Që kur ishte e vogël kishte nisur të këndonte rrugëve të Parisit bashkë me babain e saj dhe e gjitha kjo vetëm për të fituar disa të holla. Edhe këtë atmosferë, aktorja ruse e solli me shumë vërtetësi. Sigurisht ju nuk ishit aty, por është e vërtetë që ju humbët një mrekulli. Ju nuk patët as rastin të dëgjonit këngët e famshme të Edit Piafit. Ato u kënduan live nga aktorja Irina Xhapakova. Ju nuk i shijuat as tonet e ngrohta të saj, as ëmbëlsinë, por as tonet e ashpra, ashtu siç dinte të këndonte vetëm Edit Piaf. Edhe Korça nuk do ta kishte patur këtë fat, nëse drejtori i festivalit të monodramës, Dhimitër Orgocka, nuk do të kishte patur një bashkëpunim me teatrin e qytetit Vollogda, aty Orgocka do të njihte edhe aktoren e mrekullueshme Irina Xhakopova, ku do ta ftonte që edhe ajo të merrte pjesë në festivalin e monodramës në Korçë. Ndaj ajo erdhi në Korçë këtë verë. Ardhja e saj në këtë qytet ishte fatmirësi. Pas çdo interpretimi të këngëve dëgjoheshin duartrokitje. Ato ishin të sinqerta, mirënjohje për aktoren që gjithë të pranishmëve po u dhuronte kënaqësi. Ndoshta dëshironte të na thoshte të gjithëve: Jeta është një fluturim, edhe nëse ulesh për të pushuar një çast, sërish do të duhet të hapësh krahët për të shkuar më larg ashtu siç ndodh me një meteor deri në çastin që shuhet. Deri në çastin e fundit të duhet të shkëlqesh. Interpretimi i monodramës kishte përfunduar. Xhapakova tregoi shumë nga të fshehtat e jet
