Lirika të zgjedhura nga Ismail Kadare
____________
NJË VAJZË
Duke të puthur, pa të dashur
Në shpirt ai ty të plagoi
Buzëpërgjakur nga të kuqtë e tu,
si vrasës tinëz shkoi
Krenar që ty “të shtiu në dorë”
Gjith’ shokëve emrin tënd ua tha.
Pranë gotës së birrës për ty folën
në park, të dielave ata.
Dhe ti e vetme mbete, bosh
mbenë sytë e ty në net bilbilash
Si sheshi i shkretë, ku posa ndodhi
Një katastrofë automobilash.
Tani kur shkon Rrugës së Dibrës
Ata me sy të ndjekin pas
Pataj me bërryl i bien shokut
“E sheh filanen? E ka pas…”
Dhe ti ul kokën shpejton hapin
T’arrish tek shoqja sa më shpejt
Të përsërisësh fjalët standart:
“Ah, njëlloj janë të tërë djemtë”
Të dyja t’ulura pranë radios
Do ndizni heshtur një cigare
tek supi i saj, nën fjalë lajmesh
një çast dremitja do të t’marrë
Dhe do të të çojë tek një rrugë tjetër
M’e gjerë, m’e bukur dhe më e re
Atje në sfond fabrikash, njerëzit
Nga këmbët s’do të të venë re.
Atje ku t’ecësh midis turmash
Në një grup djemsh, ndoshta midis
Dikush me brryl do t’i bjerë shokut:
“E sheh filanen? Ishim miq…”
_______________
TI DHE HËNA
Kësaj nate me hënë të vjeshtës
Dola fushës të bredh kuturu.
Retë shtohen me vrap pa reshtur,
Hëna duket aty-këtu.
Porsi vetë mendimet e mia
Po më shtyhen ndër mënd më shpesh
dhe pas tyre gjithnjë gjendesh ti
si kjo hënë që duket mes resh.
Hëna shpejt do të zhduket dhe netët
do të mbeten pa të, kurse ti
në ëndërrimet e mia pa jetë
perëndim s’do të kesh kurrsesi.
_______
MALL
Ca pika shiu ranë mbi qelq
Për ty unë befas ndjeva mall.
Jetojmë të dy në të njejtin qytet
Dhe rrallë shihemi, sa rrallë…
Dhe mu duk pak e cuditshme
Si erdhi kjo vjeshtë, ky mëngjes,
Qiejt e ngrysur pa lejlekë,
Dhe shirat pa ylber në mes.
Dhe thënia e vjetër e Heraklitit
Seç m’u kujtua sot për dreq:
“Të zgjuarit janë bashkë në këtë botë
Kurse të fjeturit janë veç”.
Në ç’ëndërr kemi rënë kaq keq
Që dot s’po zgjohemi ne vallë?…
Ca pika shiu ranë mbi qelq
Dhe unë për ty seç ndjeva mall.
Në parkun që
mbuluan fletët
Në parkun q’ë mbuluan fletët
Të dy ne ecim qetësisht,
Pas shijes saj ka shtruar vjeshta
Qilim të verdhë natyrisht.
Dhe ndoshta si një ëndërr e zbehtë
Ju fanit një muzg i vonë
Ky park q’ë kan’ mbuluar fletët
Ku pas kaq shekujsh ti po shkon.
Nga vagabondët me cigare
Ti mos u tremb e dashur kot
Imazhin tënd as dinosaurët
Shekuj më parë s’e shtypën dot.
Që ti të vije kaq e bukur
Me këta flokë, me këtë hap
Toka të egrën klimë e zbuti
Dhe akullnajat ktheu mbrapsht.
Dhe s’kish se si të ndodhte ndryshe
Të ndodhte ndryshe s’kish se si.
U desh të zhdukeshin përbindshat
Që te kjo botë të vije ti…
Kristal
Ka kohë që s’shihemi dhe ndiej
Si të harroj unë dalngadalë,
Si vdes tek unë kujtimi yt
Si vdesin flokët dhe gjithçka.
Tani kërkoj unë posht’ e lart
Një vend ku ty të të lëshoj.
Një strofë a notë a një brilant
Ku të të le, të puth, të shkoj.
Në s’të pranoftë asnjë varr
Asnjë mermer a morg-kristal.
Mos duhet vall’ prap të të mbart
Gjysmë të vdekur, gjysmë të gjallë?
Në s’gjetsha hon ku të të hedh
Të gjej një fushë a një lulnajë
Ku butësisht porsi polen
Gjithkund, gjithkund të të shpërndaj.
Të të mashtroj ndoshta kështu
Dhe të të puth e t’ik pa kthim
Dhe nuk do të dimë as ne, askush
Harrim ish ky, a s’ish harrim.
________
PRITJA
Telefoni po merr një sy gjumë para ardhjes sate
Abazhuret varen të heshtur mbi pritjen
Perbindëshat mbi qilimin e dhomës dremitin të qetë
Ora kaloi
Ti u vonove
Drita e abazhureve u bë e keqe
Si i vrarë telefoni ka rënë përmbys e s’merr frymë
Tani përbindëshat filluan të lëvizin
Ja, po zgjohen me leshra të kërleshura mbi qilim
Ti do vish patjetër të qetësosh gjithçka
Ti qave
Ti qave dhe me the me zë të ulet
Se unë të trajtoja si prostitutë.
Athere lotëve të tu s’ua vura veshin
Të desha, pa ditur se të desha.
Veç një mëngjes të beftë kur u gdhiva
Pa ty dhe bota krejt e zbrazët m’u duk,
Athere kuptova ç’kisha humbur,
Ç’kisha fituar kuptova gjithashtu.
Më rrëzëllinte si smerald mërzitja,
Dhe lumturia ngrysej si një muzg me re…
Nuk dija kë të zgjidhja nga të dyja
Sepse secila m’e bukur se tjetra qe.
Se ish i tillë ky koleksion bizhush
Që dritë e terr lëshonte njëkohësisht,
Që njëqindfish etjen për jeten shtonte,
Por dhe që vdekjen ndillte njëqindfish.
