Janë fare pranë, mjafton të zgjasim dorën, të lehta për t’u arritur. Sepse lindin prej jush në mënyrë të natyrshme. Ja si të kapërceni pengesat, shmangni kurthet mendore dhe të mbërrini tek objektivi
Si arrihet tek objektivi? Si mund të arrini qëllimet tuaja pa humbur rrugën, madje duke e transformuar rrugën, për ta kthyer në një udhëtim të këndshëm dhe aventuresk? Ka pasur gjatë historisë, ekspertë të mëdhenj të “tokës së premtuar”: si ia kanë dalë? Çfarë trukesh kanë përdorur? Mendoni ekspertin më të madh të dinakërive të të gjitha kohërave, Uliksin, i cili në fakt kishte tokën e tij të premtuar për të gjetur: Itakën, ishullin e dashur ku e priste gruaja e tij Penelopa dhe i biri, Telemaku.
Ka një episod që na ofron një çelës leximi. Uliksi ishte duke u kthyer në Itakë me flotën e tij, nga lufta e gjatë në qytetin e Trojës. Eoli, Perëndia e erërave, i dha atij një lëkurë dhie ku kish mbyllur të gjithë erërat kundër lundrimit. Uliksi e mbante të mbyllur dhe lejonte të dilte prej aty vetëm Zefirin, të lehtë dhe të ëmbël, dhe tashmë pothuaj po mbërrinte në vendin e tij të dashur.
Por shokët, ndërsa ai fle gjumë, hapin të gjitha, të bindur se brenda ka thesare. Dhe kështu, lamtumirë Itakë, për vite të tërë. Pra: shiko se toka e premtuar është aty, ja ku e ke nën hundë. Itaka është shumë pranë. Itaka je ti! janë aftësitë e tua, burimet e brendshme, talentet e lindura. Çfarë tjetër të nevojitet? Po kujdes, nëse hap kutinë e erërave që i ke kundër, pra nëse u jep të drejtë iluzioneve të mendjes, do të gjendesh shumë larg. Cilat janë këto iluzione?
Për ta zbuluar, të zhvendosemi pak dhe të pyesim veten: si ia bën natyra që arrin objektivat e saj? Mendoni për më të rëndësishmen e të gjithave: riprodhimin. Bën një farë, që është një koncentrat i të ardhmes: përmban imazhin e qenies që do të vijë. Eshtë e gjitha atje, gati për t’u hedhur. Dhe pasi e prodhon, e vë në tokë: në errësirë, në heshtje. Askush nuk e sheh që mbin. Ky është rregulli themelor: të fokusosh në mënyrë të saktë objektivin. Sa herë jemi të hutuar, mendojmë se duam një gjë, por bëjmë një gjë tjetër, dëgjojmë dërdëllitjet që na bindin e na bëjnë të injorojmë instiktin, ose na vënë prioritete që nuk janë tonat? Këtu janë iluzione, “objektiva të rremë”: ndjenjat e fajit, moda, konvencionet, klishetë, modelet e përsosmërisë. Asnjë nga këto nuk vlen: qëllimi duhet të vijë nga brenda, duhet të jetë një shprehje e esencës tuaj të thellë.
Dhe duhet të jetë i qartë dhe i pastër. Ju mund të doni një gjë në një kohë, por për ta bërë këtë, është e nevojshme që të bëni të heshtë gjithçka që mund ta ndotë objektivin. Mendoni se çfarë doni, mbani imazhin e saktë dhe të mirëpërcaktuar, sepse imazhi është ai që truri përdor për të përsosur marrjen e vendimeve. Bëjeni pa menduar për asgjë. Dhe pastaj … harrojeni! Po po, harrojeni: mos bëni plane, hidheni farën në tokë, pra vendoseni objektivin në thellësinë e botës tuaj të brendshme. Atje, i vetëm, në mënyrë spontane, ai mund të japë fryte që prodhojnë ide të mira, shtigje të mira, njohuri, tendenca, prirjet natyrore, mund të drejtojë veprimet tuaja në mënyrë të frytshme.
Toka e premtuar
Bota juaj e brendshme e di se çfarë doni dhe zotëron energji të pafundme për ta arritur: të njëjtat si të natyrës. Di se çfarë të bëjë për ju dhe çfarë ju bllokon, dhe të udhëzon të ndjekësh rrugën e parë. Dhe pikërisht kjo ndodh tek Odiseja. Në fund Uliksi e arrin Itakën e tij. Por e bën i veshur si lypës, pra i privuar nga identiteti i tij i zakonshëm. Do të totë që të gjithë mund të aktivizojmë burime pothuaj mrekullibërëse, që na shpien tek objektivi dhe tek lumturia, por me kusht që të largohemi prej opinioneve të përftuara së jashtmi, që na pengojnë pamjen. Zhytuni në heshtjen e brendshme: ky është dimensioni ku ndodhin mrekullitë, ku gjithçka është e mundur; pra ku aktivizojmë energji të mëdha.
