INTERVISTA/ Flet këngëtarja dhe aktorja Rita Ndoci: Jam e lumtur me martesën e re të Frederikut
Ka afërsisht dy dekada larg atdheut, por dashuria për Shkodrën nuk ka ndryshuar. Jeta në Gjermani i ka ngjizur një edukatë të jashtëzakonshme për punën. Punon si përkthyese, por asnjëherë nuk e lë pasionin e saj këngën dhe aktivitetet e ndryshme. Për ‘të, burrat gjermanë janë tepër të emancipuar dhe korrektë. Një nga gëzimet e saj më të mëdha është krijimi i familjes së re e vëllait, Frederik Ndocit që e ka qetësuar. Mban lidhje të përditshme me njerëzit në atdhe nëpërmjet internetit, si “Skype”, FB, e-mail, por edhe me telefon.
Si mbushet dita e Ritës dhe me se merreni konkretisht tani?
Punoj dhe pushoj. Të ardhurat ekonomike i kam nga përkthimet, hobi im është mbajtja e një familjeje të mbushur me dashuri, rritja dhe edukimi i djalit tonë si dhe gatimi, koncertet me vete dhe bashkë me Julin nëpër Europë. Javën e kaluar kam qenë bashkë me familjen time në Austri dhe në Italinë e veriut ne zonën e Süd Tirol-it për të bërë pushime dimërore dhe për t’i dhënë mundësinë djalit që të bëjë Ski. Në Itali kam vizituar një mike të shkollës së muzikës dhe kemi kaluar një fundjavë tek familja e saj e mrekullueshme, pra tek familja Cali.
Cilat janë planet tuaja të afërta?
Plan kam për të bërë diçka në muzikë… Patjetër një klip që s’dua ta publikoj pa dalë. Unë punoj vazhdimisht dhe asnjëherë se le bosh veten në drejtim të muzikës. Ajo është forca ime.
– Si i ke pritur dy fëmijët e martesës se re të Frederikut. -Kur je ndjerë më mirë kur lindi djalë apo vajzë?
Unë jam ndjerë shumë e lumtur për martesën e re të Rikut me Alisën, e cila është një ENGJELL në krah të vëllait tim (madje, nganjëherë më duket si ENGJELLI RUAJTES I RIKUT). E si nuk ndjehen mirë motrat kur vëllai i tyre, pas rrëzimesh të tmerrshme në jetë ngrihet … dhe krijon jetën e tij te re. Ne jemi lumturuar bashkë me Rikun dhe Alisën, kur lindi Marilu. Ajo ishte dhuratë nga ZOTI..gëzoheshim pasi vëllai ndërtoi me shumë dashuri folenë e tij të re…ku është e hapur me shumë dashuri dhe respekt nga kunata jonë Alisa dhe Riku. Lindja e djalit ishte gëzim për të gjithë ne pasi do të mbajë edhe mbretërinë NDOCI. Unë jam ndjerë mrekullisht mirë kur lindi Marilu…, gjithashtu, kur lindi edhe Nikolo. Për ne, si gocë si çun njëlloj janë…të lindin shëndosh dhe të jetë edhe nëna e tyre shëndosh…Të tjerat nuk kanë rëndësi.
-Si është tempi i punës në Gjermani?
Tempi i punës në Gjermani është shumë i shpejtë pasi na duhet të mbajmë Greqinë, Italinë, Portugalinë dhe Spanjën…ahahahhahaha
Konkretisht si është një ditë pune?
Një ditë pune në Gjermani është shumë komode…shkoj në gjykatë dhe përkthej për në seancë gjyqësore…për mua është mirë dhe komode…
-Si i mban lidhjet me Shqipërinë?
Lidhjet me Shqipërinë i mbaj me të gjitha mënyrat e komunikimit. Lidhem çdo ditë, me telefon, internet, me Fb. Sot mjetet e komunikimit janë të shumta dhe më duket se të gjithë njerëzit e familjes i kam tek dera e shtëpisë.
-Të ka marrë malli për skenat shqiptare?
Sigurisht që më ka marre malli për të dalë në Skenë në Shqipëri pasi u bë kohë… ka një vit që nuk kam dalë….
-Sa e vështirë është të jetosh në Gjermani?– Në Gjermani nuk është vështirë të jetosh…kur jeton e integruar…kur punon vete, kur ke miq gjermanë, kur ndjehesh si në vendin tënd…them këtë nga eksperienca ime..kur jeton me forcat e tua ( siç thoshim dikur) dhe nuk i bëhesh askujt barrë, kur sjell kulturën, edukatën, arsimimin tënd, jeta në Gjermani është shumë e lehtë.
-Cilët janë miqtë e tu më të mirë aty?
Miqtë e mi të mirë këtu janë gjermanë, francezë dhe shumë miq shqiptar (pa i ndarë në kosovarë dhe shqiptarë të shtetit amë apo të shqiptarëve nga trevat e tjera.)
Të merr malli për Rikun?
– Shumë, por sot distancat janë të vogla me atë lloj komunikimi që kemi. Lidhjet me Rikun i mbaj nëpërmjet telefonit, Internetit, Fb, e-mail, etj…
Ke menduar ndonjëherë të kthehesh në Shqipëri?
– Nuk kam se si të mendoj për kthimin në Shqipëri, pasi këtu kam vënë rrënjët e mia… Kthimi ndoshta mund të ndodhë kur të dalim në pension bashkëshorti dhe unë…pasi ai e do shumë klimën mesdhetare të Shqipërisë (ndoshta e do Shqipërinë pasi unë jam shqiptare) NGA JE? NGA FSHATI I GRUAS) (qesh).
A ka Rita pengje?
– Pengje kam aq shumë sa po t’i përgjigjem…do të mendojë lexuesi i kësaj interviste se kam shkruar skenarin e ndonjë TELENOVELE… (qesh) (Peng kam ato që nuk realizova….pasi vrapojmë drejt asaj që na mungon….si Eva dhe Adami…edhe në pasardhësit e tyre nuk jemi me ndryshe se ato….
Marrëdhëniet me bashkëshortin gjerman?
Të shkëlqyera. Bota e civilizuar e respekton femrën, di t’i japë vendin që i takon.
Kush është femra, të cilën ju e merrni shembull?
Kancelarja gjermane Merkel. Një femër e zgjuar, e fortë, korrekte, vizionare. Ajo në shumë gjëra ua kalon dhe burrave. Vërtet Gjermania krenohet me një femër të tillë.
Në tërë këtë karrierë kush është kënga që ju e keni ndjerë veten mirë tek spektatori dhe e kujtoni me shumë nostalgji?
-Në Shkodër duhej të isha e kujdesshme kur këndoja, sidomos ngaqë këndonim këngë të realizmit socialist. Atëherë, duhej të ishe strikte në skenë sepse kështu e kërkonte qeveria, ideologjia komuniste. Lëvizjet e tepërta shiheshin si shfaqje të huaja mikroborgjeze. Për këto ishin të ndaluara dhe të shihje në televizion stacione të huaja. Këngët duhej të ishin për Partinë, kur opinioni shkodran kërkonte këngë të tjera. Kështu që kujtoj një këngë të Bik Ndojës. Këngë e veçantë shkodrane. U mirëprita. Spektatorët më kanë kthyer. E këndova edhe njëherë këngën nga fillimi.
-Po në Tiranë kur keni kënduar për herë të parë?
-Për herë të parë në Tiranë kam kënduar më 16 tetor 1983, ka qenë koncerti i Festivalit të Gjirokastrës me numra të zgjedhura nga e gjithë Shqipëria dhe unë kam përfaqësuar Shkodrën, ku kam kënduar vetëm me 7 instrumentistë.
-Si je ndjerë në atë festival?
-Po t’i referohem kohës, shumë e duartrokitur. Në ditëlindjen e Enver Hoxhës, atëherë nuk lejohej me këndu këngë dashurie, por këngë për atdheun, këngë patriotike. Të gjitha këngët e Festivalit të Gjirokastrës zgjidheshin tematikat dhe ato më të bukurat këndoheshin për Enver Hoxhën. Fillonte, më 1 Tetor dhe më 16 tetor bëhej koncerti i fundit përfundimtar në Pallat të Sportit dhe aty unë kam kënduar një këngë. Para meje ka qenë kënga “Jam shqiptar nuk vdes kurrë” dhe pastaj kam kënduar unë një këngë të një dashnori të dështuar. Ai i çon një vajze një letër dashurie dhe ajo martohet me njeri tjetër.
-Si u prite me këtë këngë?
-Më thanë se u shtua një talent i ri në Shkodër.
-Si vazhdoi më tej jeta juaj në skenë?
-Në Shkodër, kur nuk më doli shkolla e lartë për kanto dhe Shkodra më ka dhënë të gjitha mundësitë që unë të jem shumë e përzgjedhur. Kam punuar si mësuese muzike, ku kam dhënë mësim në solfezh dhe në instrumente. Dhe pastaj me datën 3 janar të 1985, kam filluar aktore teatri tek teatri “Migjeni”.
-Me kë dhe çfarë roli keni luajtur për herë të parë në teatër?
-Kur kam filluar për herë të parë në teatër kam luajtur disa skeçe, thashetheme grash që bien viktima të një kasetofoni që nuk dinë me e përdor dhe shajnë zonjën e shtëpisë në korridor, ku ajo është duke përgatitur kafet në aneks. Kam punuar edhe me Zef Dedën. Pastaj kam interpretuar në “Kunatin e shokut Xhemal”, ku luaja vajzën që ai vinte me e marrë për nuse. Më vonë në shkurt të vitit 1986, ka ardhur në Shkodër shefi i katedrës i konservatorit për dramë dhe më është lutur të vija të konkurroja për aktore, që të mos ngelesha aktore e vogël e humorit. Kështu vendosa dhe me shumë hatërmbetje ju largova Teatrit të Shkodrës. Erdha në vitin 1986 në Tiranë në shkollë dhe mbarova në 1990-n, për aktore.
-Gjatë këtij katër vjeçari nuk u ngjite në skenë?
-Jam aktivizuar në programet e Vitit të Ri. Kam bërë aktivitete për çdo vit me Agron Llakajn në Tiranë dhe në të gjithë Shqipërinë. Kam qenë e vetmja vajzë e re e viteve ‘80 që u përpoqa të jap humor në të gjithë Shqipërinë. Të gjitha thashethemet e asaj kohe unë i kam luftuar dhe i kam ngrënë me dhëmbë. Kam qenë e para në Shqipëri që kam bërë kamerën e fshehtë, me ndihmën e Vera Grabockës dhe këtë detaj nuk e kam thënë në asnjë intervistë.
-Çfarë keni pasqyruar tek kjo kamerë e fshehtë?
-Në këtë kamerë të fshehtë kanë qenë role me probleme sociale. Si rol të parë kam luajtur një berbere tek shkolla e baletit, ku i kam vënë njerëzve shkumë dhe pastaj i kam mërzit dhe kam bërë sherr (qesh). Pastaj mundohesha t’u tregoja të vërtetën. Më thonin se çfarë është ajo? I thoja se është kamerë e fshehtë. Shumë vetë nuk e kuptonin dhe nuk e dinin vetëm kur shikonin veten në natën e Vitit të Ri. Kam bërë edhe rolin e një policeje duke u thënë qytetarëve fryj këtu se mos ke pirë alkool. Nga Vera Grabocka kam qenë e ftuar në festivalin e madh të vitit 1985, kur ka marrë çmim Parashqevi Simaku. Mbas Festivalit të 11-të kam qenë e para, ku kam hequr mikrofonin nga stativi dhe e kam mbajtur në dorë dhe mbas atij festivali filluan të gjithë të mbanin mikrofonin në dorë.
-Këtë veprim e bëre vetë apo me urdhër?
-Këtë e bëra me urdhër të Marash Hajatit që ishte në prova. Ai më tha, ti je e ftuar dhe merre mikrofonin në dorë. Kjo ishte në vitin 1985, mbasi kishte vdekur Enver Hoxha. Në vitin 1988, kur ka dalë Frederiku me këngën e “Motrës”, jam e vetmja spikere mbas Festivalit të 11-të që kam dalë pa letër. Kjo ka qenë në Festivalin e Pranverës dhe nga fillimi deri në fund e kam drejtuar pa tekst. Unë nuk i kam prezantuar këngëtarët nga emri, por vetëm me imitime.
-Ku e keni ndjerë veten më keq në skenë?
– Veten më keq e kam ndjerë në Festivalin e vitit ‘85, kur kam qenë e ftuar. Kam pasur një këngë për hidrocentralin, nuk kishte drita fare. Në skenë kam parë disa anëtarë të ish- komisionit të kantos që kur i pashë m’u përzi dhe kam qenë e stonuar. Kam kënduar dy nota më lart. Më ndodhi një kolaps shpirtëror dhe psikologjik që më shkatërroi.
-Ju me kaq arritje si ju lindi ideja për t’u larguar në Gjermani?
-Në vitin 1991, filluan lëvizjet studentore. Ra statuja e Enver Hoxhës, ku ne ishim aty bashkë me Rajmonda Bulkun. Kam hipur në këmbët e Enver Hoxhës në Statujë dhe e kam qarë sikur ta qante Nexhmije Hoxha me zërin e saj. Njerëzit aty qeshnin. Kështu ishte momenti për të ndryshuar njerëzit dhe vendi. Ky moment më detyroi të iki. U martova në Gjermani, fillova një jetë të re.
