Mesnata ishte lënë prapa, ndërsa partizanët e Brigadës XXII Sulmuese shkelnin mbi gjakun dhe trupat e ushtarëve gjermanë që kishin mbetur të vrarë në luftimin e ashpër për të marrë nyjën, e cila të lejonte të futeshe në qytetin e madh të veriut. E ndërsa forcat e tjera të Ushtrisë Nacionalçlirimtare po shpejtonin drejt qytetit, trupat e fundit të Rajhut të Tretë, mbushën makinat me ushtarët e plagosur dhe u larguan drejt Malit të Zi ku pozicionet e tyre ishin pak më të sigurta. Mëngjesin e 29 nëntorit 1944 Shkodra, qyteti i fundit që mbahej shtrënguar nga trupat e grup/armatës “E”, më përbërje të të cilit ishte Korpusit XXII dhe Divizionit 133 të cilët po tërhiqeshin me shpejtësi, ra në dorën e partizanëve shqiptarë. Vendi ishte çliruar!
Duke mbajtur pozicionin e luftimit për të marrë urën e Baçallëkut, Sherbet Karuli, atëherë pak më shumë se 16 vjeç, mendoi se ky duhet të ishte sulmi i fundit dhe pas tij vinte liria. Ai ka shtrënguar fort automatikun gjerman 72 fishekësh, duke pritur shenjën e sulmit nga Komandanti i Batalionit, ndërsa toga e drejtuar prej tij ka bërë gati bombat e dorës me të cilat do të fillonte sulmi. 64 vite më pas, ish komandanti i një toge të batalionit IV të Brigadës XXII Sulmuese, tregon për “Telegraf” se cila ishte situata mes 28 dhe 29 nëntorit të vitit 1944.
Fillimisht duam të dimë, si u motivua lidhja juaj me Lëvizjen Nacionalçlirimtare, sepse ishit në një moshë vërtet të vogël?
Familja ku unë jam rritur ishte familje patriote. Gjyshi im, Avdi Barahysa, nga nëna (Bakushe) ishte nga Peza e Madhe. Ai në krye të disa pezakëve më 2 qershor 1915 shkon në kodër të Rrogozhinës për mbrojtjen e tokave tona nga serbo-maqedonasit. Duke luftuar me heroizëm bie dëshmor. Për të Myslym Peza ka thënë: “Është i pari dëshmor i Pezës”. Xhaxhai im Qazim Karuli në luftë me serbo-malazezët për mbrojtjen e Shkodrës bie dëshmor në mars të 1913-s së bashku me 87 dëshmorë të tjerë. Kështu unë jam ndikuar nga ky mjedis patriotik.
Po me çetën e Pezës si u lidhët?…
