TI DO TË ECËSH MBI RËNKIMET E FTOHTA…
Unë s’do mund të kthehem në ditët e tua,
kur dielli të përkund botën mëngjeseve, dashuritë e mia
s’do jenë ndokund, por që flladi i lehtë i mbrëmjes,
di i shpie në oborrin e shtruar me gjethe të thata të vjeshtës.
Ti do të ecësh mbi rënkimet e ftohta,
por që s’do të mund të dëgjosh nga dhembjet e thella shpirtin
e vrarë, aty frymojnë hijet e natës,
që si një copë shkëmbi bien mbi shtatin tënd.
Përtej çdo ëndrre rroj,
prej nga mund të shohë hapat e tu në mbrëmjet e gjata,
duke mbledhur në kopsht gëzimet e humbura të dhembjes.
Ti qan’ si rënkimi vajtues i kitarës,
si era e dimrit derdh lot dëbore dhe je kaq e pafat në k’ të natë,
ku mëngjesi s’duket askund.
Ti që në shpirt ndizesh si një zjarr shekullor, në peizazhin e viteve
të mbetura nën rrënojat e humbura,
përtej fushave ku shtrihen hijet e bardha shkon, duke lënë pas
frikën e ikjes, që tek mua mbeten si relikte të vjetra.
TI FLE MBI TERRIN E NETËVE TË RËNDA
Që prej shumë kohesh sytë e mi të kërkuan ty çast i munguar,
ty rima buitëse e agut,
që zbardh dhembjen time në flokrat e tua të lagështa.
Ishe ti që prej shumë kohësh qaje më atë shpirtin e palumtur,
s’di nëse ishte i yti vajtim a i imi zë i dyzuar?
Ti që me harresën e një të vdekuri
këndon në guvën e ftohtë për një mijë mjerimet e mia të mbetura
mes vargjeve të plumbta, si një qiell i shkrehur në natë.
Më thuaj kur mes lotësh ti lulja e prarimit,
ti heshtje e pazëshme, që si një dimër ngrijnë gëzimet e shfrenuara.
Jam këtu i ndrynur nga duart që i puthja, ti zëri dridhur i një timbri
të mbetur nga besa jote e dhënë,
jam këtu si një shpirt i mërguar larg gjithçkaje që si një det i thellë fsheh hidhërimet e mia.
S’di në kam të drejtë ende të vuaj ti zot i dashurisë, kur zemra,
oh sa më rënkon!…
s’di dhe më thuaj ti që në vetmi lexon trishtimin e një të huaji!?
Ti fle mbi terrin e netëve të rënda aty ku unë flas me
pëshpërimat e tua që puhia e erës m’i shpie si fjolla dëbore.
Zemra e dridhur ende e ngrohte në natën e bardhë, ndërkohë
që këngëzimet e tua mizore, kryqëzohen në shpirtin e gjakosur.
Ti mos loto o stuhi që rritesh në burgun tim, në breg të lumit mos
shko e vetme, prit dhe një natë tjetër të vijë!
