Suplementi Pena Shqiptare/ Poetët e shiut: Dritëro Agolli, Ismail Kadare, Ali Podrimja, Teodor Keko, Fatos Arapi,Preç Zogaj, Agron Tufa…

805
Sigal

Dritero Agolli

Letrat

Kur dashuroheshim në kohën tonë,
Kur tretesha dhe digjesha për ty,
Nga njeri-tjetri letrat vinin vonë,
Kalonte dhe një muaj apo dy.

Po ndofta dashuria mbahej gjallë,
Se zjarrin mbanin letrat në udhëtim
Me biçikletë a mushkë apo me kalë
Në vapë e shi, dëborë dhe thellim.

Kur dashuroheshim në kohën tonë
Me zor na vinin letrat fshat-qytet;
Nuk kishim nëpër dhoma telefonë
Dhe në ëndërr s’kishte faks dhe internet.

Megjithatë më mirë që nuk kishte
As telefon as internet, as faks,
Se fjalë e nisur shpejt dhe mund ta vriste
Një dashuri të vjetër për një çast.

Në dëborë

Vrapimin lumi ndali në luginë,
Rëndon dëbora sipër malit tonë,
Dhe mes dëborës tok të dy ne shkojmë.
Me buzët thua: “Humba dashurinë”,
Me sytë flet: “Të dua përgjithmonë”.

Ah, “përgjithmonë”!… Por ka tretje bora
Dhe lumi thyen akullin luginës
Dhe sipër tij del reja, zjen këmbora,
Në pyll i bien zogjtë violinës…
Ah, “përgjithmonë”!… Zemra e di mirë:
Dëbora malit s’rri “gjithmonë” e ngrirë.

Ngaherë në pritje

Sërish të pres të vish:
Na qënka jeta pritje
Në shpirt, në gjak, në mish,
Në gaz e në mërzitje.

Dhe unë e them ta dish:
Sa dukesh ti në derë
Pranvera hyn në shpirt
Dhe shpirti në pranverë.

———————————–

Ismail Kadare

MALL

Ca pika shiu ranë mbi qelq.
Për ty unë befas ndjeva mall.
Jetojmë të dy në një qytet,
Dhe rrallë shihemi, sa rrallë.

Edhe m’u duk pak e çuditshme
Si erdh kjo vjeshtë, ky mëngjes.
Qiejt e ngrysur pa lejlekë
Dhe shirat pa ylberë në mes.

Dhe thënia e vjetër e Heraklitit
Seç m’u kujtua sot për dreq :
« Të zgjuarit janë bashkë në botë,
Kurse të fjeturit janë veç ».

Në ç’ëndërr kemi rënë kaq keq,
Që dot s’po zgjohemi ne vallë ?…
Ca pika shiu ranë mbi qelq
Dhe unë për ty seç ndjeva mall.

U Zunë Rrugët

U zune rruget me debore,
afer teje s’mund te vi,
rri dritareve me ore,
ne mendime futur rri.

Era ze te ulerije;
gjithe rruget mbene shkret ,
bora s’ka nder mend te shkrije,
ti sic duket nuk me pret.

KUR TI TELEFONOJE

 

Telefonin nga gjumi i rëndë ti e zgjove
Me zërin e dashur, që dridhej ngrohtësisht.
Ishte dimër.
Unë isha fundosur
Në kolltukëtbe palëvizshëm pranë vetmisë.

U afrova te xhamat.
Jashtë binte shi.
Vështrova me mirënjohje telat e gjatë telefonikë.
Ata vinin nga larg, pa u ndalur gjëkund, drejt e nga ti,
Nga aroma e flokëve të tu, nga vija besnike e buzëve,
Pa u ndalur e pa u pleksur me ylberet joshëse, rrugës.

Ti qaje?
Jo. Pika shiu të ngrohtë nga telat binin.


DUKE DALË PREJ ËNDRRËS

Fatos Arapi

Të pashë në ëndërr mbrëmë,
Do të takoheshim sot
Prej ëndërre të dy ishim bërë,
Qaj e qesh në një lot.

Ti ishe një dritë që ecën,
Një këngë që ecën ti ishe.
Gjëmim i dashurisë,
Mes dashurive të ditës.

Të shihja e zemrën ma ndrydhte
Kjo dhimbje burri e ligjshme
Dashuria ime ndryshe
Si do të ishte?

Mall që ecte në udhë
Brymë që bëhej zemër.
Ti po vije tek unë
duke dalë prej ëndrrës.


TEODOR KEKO

Kur dikush thotë …

Kur dikush thotë bri meje “Irene” unë të kujtoj ty qetësisht.

Bie një murz e zverdh një vjeshtë, ca gjethe bien dhe shfaqesh ti.

Nuk të harrova, megjithëse kurrë s’të thashë: “Irene, unë të dua!”

Atëherë në zemër dyzimi-luftë përfundimisht më mundi mua.

Syri yt priste ta thyeja drojtjen plot ankth si fundin e një gare.

Po unë heshta. Prania jote ma mjegullonte rrugën drejt fjalëve.

Një ditë ti shkove. Veç në mesnatë shumë kohë në ëndërr më mbete.

Kur gjumi varej mbi qepallë, magjepsëse uleshe pranë meje.

Ku je vallë sot? në ç’muzg e vjeshte?

Pa ty janë ëndrrat si shkretëtirë.

Po ti qofsh e lumtur, Irene, Irene!

Unë të kam dashur. Natën e e mirë!

1983 _Teodor Keko, nga vëllimi “Fjala fishkëllen”, botuar në Tiranë më 1987


KE ARDHUR TË MË MARRËSH

Preç Zogaj

Frangat në xhep dhe biletën,
Bohemën në shpirt gjithashtu,
ke ardhur të më marrësh me vete
dhe unë s’të pyes se ku.

E di se mirë është me ty
gjithkund, gjithandej, gjithherë
por di ndërkohë se s’do mund
ta lë këtë vend të mjerë.

Si klithëm nga pas do më vijë
në fund të dheut po shkova
fantazmë me mua do të rrijë
natë e ditë po durova.

Jo, jo mos m’i hidh ata sy
ku viset vrapojnë si pulëbardha.
E rëndë është ardhja me ty
dhe shumë e rëndë mosardhja.

Kështu mes dy fatkeqësish
dënuar jam të jem vetëm
mallkim dhe zëri që grish,
mallkimi që s’jepem e s’jepem…


Agron Tufa

Ty të kujtohet qielli tjetër

Ty të kujtohet qielli tjetër: i gjerë e i huaj;
turma e të panjohurve në rrugë, automobilët…
dhe dëbora e pjerrët – mbulon pothuaj
si vual pikëlor zhurmat, pamjet, stinët –
po më së pari – kurmet lakuriq, të bardhë
të të dashurave të trishta.
Ç’u bë me to vallë? Ku shkoi ajo enigmë e valë
që shkepej e purpurt prej buzëve të tyre të mishta?
Herëdokur, si karusel i prishur, stepin të ngrira
fragmente të gjymta peisazhesh, interieresh,
copëra frazash, përgjërime n’errësirë… Perspektiva
ndalon prerë dhe njëherësh –
sikur lë të kuptojë, se retina pëlcet prapa velit –
nga drita çnjerëzore në fund të tunelit…


Alban Bala

Një ditë do të ta tregoj si ishte
Të jetosh pa ty.
Do ta ul kokën në prehrin tënd dhe do më zërë gjumi.
Do të pres të bien të gjitha dhimbjet
Si monedha të vjetra
Nga arka e kursimit të fëmijës që hapet në pleqëri
Dhe do t’i numëroj me gishtat që dridhen
Pasuritë e jetës sime…

Një ditë do të ta tregoj si ishte
Të jetosh pa ty.
Si numëroj hapat kur shtrihem, kur bëj sikur vij
Si një tufë lulesh e sapo këputur nga kopshti
Si një fëmijë
Që po kërkon rrugën, zërin e njohur, shtëpinë
Të tregoj sesi hesht një burrë kur i flitet
Sesi flet një njeri kur s’ka asnjeri
Pa ty…

Një ditë do të ta tregoj si ishte
Të jetosh pa ty
Atë ditë kur të vish për të më mbjellë sytë
Me lulet e gishtave…