Se afër, më mirë larg
Më mirë të jesh larg.
Një ditë gostia mbaron,
miqtë ikin,
shpërbëhen në horizontin e hirtë
e s’ rikthehen,
veç në momentet flu të mallit,
siç kthehem unë te gota e vjetër
mes këmbëve të tua.
…Më mirë të jesh larg
Një ditë, gostia mbaron.
Zgjati shumë.
Në duar të mbeten frerët
e një kali të bardhë
Që rend drejt një vije të zezë.
E Ti dot se kthen
…Më mirë të jesh larg.
Ka muaj që askush nuk troket
në këtë portë të mbyllur.
Kam vite që pres.
Trokas vetë herë-herë, nga brenda,
Për të parë në ka njerëz përjashta.
Dikur kalove ti.
E xhindosur dhe e qeshur një kohë,
Si një erë e martirë që rrëzon
orenditë brenda kasolles
Ku përplasen kanatat.
Shumë e gjallë për këtë gërmadhë të vdekur,
Shumë e ftohtë për këtë kolibe në flakë.
Pra ik,
E papërballueshme siç erdhe.
Unë përsëri do të pres trokitje mbi portë.
E ndoshta askush s’ do të vijë më.
Unë përsëri do trokas nga brenda,
Deri sa të lodhem,
Derisa ngrehina të shembet
E atëherë, ndoshta do të vij unë tek ti.
Një fshat më fanitet sa herë
Një fshat më fanitet sa herë,
Një lumë, një pyll, pak shtëpi,
Dy rrugë të lidhura kryq,
Tri varre, një djep, një njëri.
Një hije më ndjek me një pjatë
-papare – më thotë – për ty.
S’ pipëtin asgjë mbi kalldrëm.
Veç varret tani mbetën dy.
Ah, ti, stërgjyshe e ngratë,
që do t’ më ushqesh si dikur,
por unë e harrova përrallën
e ti, dot s’ ma thua më, kurr’.
Ndaj kthehesh, çapitesh ti, leht’
E zhdukesh. As djepi s’ është më.
Unë rrugët mbledh mbi pëllëmbë.
Mbi shtratin e thell’, kryq t’i vë.
Një fshat më fanitet sa herë,
Pa lumë, pa pyll, pa shtëpi.
Një djep i bër’ shkrumb e një kryq,
Tri varre, një shpirt asnjëri.
Kënga
Këndoje, miku im i panjohur,
Këngën që e preve në mes,
Këndoje.
Derisa të plasin shkrepat
E era të thyhet kristaleve të vdekjes,
Këndoje.
Deri sa listat të shemben
E bari të rritet vigan,
Këndoje.
Derisa qiellin të mbyllësh në grusht
e me grushtin tjetër globin të shtrydhësh,
këndoje.
Këndoje miku im i panjohur
Këngën që nuk ta shkrova kurrë.
Në rrugë
Të dy në rrugë, në të njëjtin drejtim,
Ecim pa folur, kur flasim, s’ndalojmë.
Por, nëse prapa horizontit të hekurt
Shtrihet e pakthyeshme humnera,
Do të ndalem në prag,
Siç ndalem tek ty.
Aty do të të lë.
Siç do të kesh bërë ti më parë.
Më tej do të ecim drejt pikës nga erdhëm,
Për t’u nisur pa kthim.
Teatri i hijeve
Rolet u ndanë keq në skenën e madhe
Që në fillim.
Më pas
Gjithçka ka marrë fund
E s’mund të ç’ bëhej
Regjisori
Këtë e kuptoi i fundit,
Ndaj, kur sipari u ngrit,
Iku
Duke thënë se do të kthehej
pas shfaqjes.
Unë dhe unë
Një hije varet tek unë
Me thonjtë e gjaktë
ngulur në venat bosh
unë varem pas një hijeje
me dhëmbët e mi të helmët
sytë i nxjerr
kafshojmë njëri-tjetrin
unë dhe hija vritemi
hija dhe unë vdesim
unë dhe unë.
