Odeoni i Manastirit
Kalojnë shekujt, përsëri jam gjallë
Zjarri e flaka emrin nuk ma shuan,
Në hije e në diell kujtohem me mall
Edhe pse motet, plagët m’i shtuan.
Sa kohë që këngën ju ma këndoni
Historia e krenaria më vijnë pas,
Me gjuhën time, librat t’i shfletoni
Se unë ju pres, shqip ju flas.
Jam Manastiri, diell i dritës e guximit
Që shqipes i këndova me plot dashuri,
Me shpatën e Skënderbeut, penën e Naimit
Me jehonën e alfabetit, me shikimet liri.
Nën krahët e shqipes kam zënë strehë
Nëpër male e fusha jam duke kënduar,
Për burrat e motit, që syri si sheh
E morën dhenë, e më kanë harruar.
Jam Manastiri, shqip flas, ende jam gjallë
Zëri më dëgjohet, i fortë sikur atëherë
Pararojë më bëjnë, varret e burrave të rrallë
Që shqipes i dhanë nam, e i dhanë vlerë.
Jam Manastiri e nuk bëhem varr
Perëndia, qëndresë më ka bekuar
S’lejoj armik e as tradhtar
Që shtatit tim, t’i pres këmbë e duar.
Ndaj o’ shqiptarë, bashkohuni përsëri
Nën hijen e flamurit, të madhit Skënderbe
Se vetë Perëndia, ka falur një Shqipëri
Që të gjithë e kemi mëmëdhe.
U dashurua në dashuri
U dashurua në plagë
E deshi Çamërinë
U dashurua në liri
E deshi Kosovën
U dashurua në bashkim
E deshi Shqipërinë
U dashurua në dashuri
E deshi jetën
Korbat
O njerëz të Arbërisë
Nuk pendohem
Ju betohem
I kam parë
Në kupolën e kishës
Në minare të xhamisë
Në kulme të kullave
Mbretëria e truallit
Emrat – urë kohe
Tokë me gjuhën
Tokë me fiset
Rilind trualli
Iliri
Kullat hi i shenjave
Nga hiri i kullave
Bëmat e fisit
Bënë kohë
Në shtjellë
Kujtime dëshmi…
Mbretëri e truallit
Iliri!
Damarët e gjakut
Më mbajnë gjallë
Damarët e gjakut
Të nënës tokë
Abetare e jetës
Nuk më la vetëm
Varur në emrin tim
E mundi vdekjen
Ditët e kohët
Varur në emrin tim
Nëpër damarët e gjakut
Në jetë
Kur takohem
Me tradhtinë
Që krijon shteg
Në emrin tim.
I them jetës
Nis rrugën
E përjetësisë
Vajet
Shkreptimë
Vaje
Mote të liga
Qiellit tim
Ia nxinin hapësirën
Tokës sime
Shkreptimë rrufeje
Vaje…
Motet prenë kufijtë
Përgjakën tokën
Qielli shtatzënë
Polli rrufetë
Vaje…
Plisi
Ishte shenjë
E bënë kokë
Ishte bardhësi
E bënë hije
Ishte hise e jetës
Kur i binin vdekjet.
Teutë
Perëndi e lashtë
Apo ëndërr e keqe
As nuk u mësuam me ty
Tërthoreve udhëkryqeve
Perëndi e lashtë
Apo fjalë e rreme
Ngrijnë udhëkryqet
Nga pritja
E ardhjes tënde.
Prushi i fjalës
Fjalët
Kanë zjarrmi
Nga prushi
I lirisë
Ma përskuqin
Mytyrën
Sytë, gjuhën
Ma marrin
Drurin e varrit
Dhe më thonë
paç fat të mirë…
