Jeta,
është rruga
e Arsyes.
Vdekja
është
verbëria
e një shkaku…
Ata,
nuk e kanë
kuptuar Vdekjen
e Moralit
të tyre…
Vazhdojnë të jetojnë
Shkakun…
Arsyeja
ime e brishtë,
në mijëra
sy,
ndjek
mërmërimat
e dhimbshme
se jeta jonë
është
shumë larg
t’i dorëzohet
shkakut…
***
Ma mbushni
sot
një gotë
me djersën
e ndershme
të mijëra
mundimeve
njerëzore…
Të bëj homazh
në heshtje…
Një gotë,
nuk mjafton!
Heshtja,…
e ka thyer
gotën
prej kohësh….
***
Pranvera
veshur
në këpucë
të gjelbra…
Veshim
shpesh
edhe ne
këpucë pranvere
por thahen
shpirtit dimëror,
ku,…
pranvera
asnjëherë
nuk ka lulëzuar…
***
E ndjejnë
veten
si luks
i kombit
edhe kur
kuadrojnë
fjalët
me stile
filozofike…
Me hapin
e rendë
marshojnë
frikshëm
me moralin
e shtirjes…
Një luks
i lodhshëm,…
por …
arrijnë
të lulëzojnë
edhe sikur
t’i mbjellin
mbi gjak
të pafajshëm…
Stil hipokritësh!
Kur ne,
qepim
një plagë
me heshtje
ata,
mbi heshtjen
shtojnë
luksin e
shpirtit të krimbur
Gjeneratë intelektualësh
thonë…
***
Sot
harrova
të puthja një
të vërtetë.
U ndjeva
varfërisht
në vetminë time
pa dritë.
***
Jetën
e kthyem
në teatër
të përjetshëm.
Shpesh
zgjedhim role.
Rolet,
shpesh
na i japin
të tjerët…
Jemi të lumtur
sepse
imitojmë kohën
me shthurjet
tona.
Koha,
ajo klasikja,
ajo e përjetshme,
ajo që ikën
e nuk vjen kurrë,…
mëshiron
rolet tona:
edhe kur
i zgjedhim vetë
edhe kur të tjerët
na i japin
si armë…
Koha,…
vazhdon,..
mëshirimin tonë…
Romë, 1 Maj 2014
THJESHT PERSONALE….
Nuk kam
provuar kurrë
të bëj prova
gjenerale…
Provoj me vetveten
të shtirem…
Kollarja
më mbyt
dhe kërkon
pjesën e vet
të ajrit….
Nuk është
zanati yt,
më thotë
shpirti…
Koha,
që mbolle
brenda vetes,
rrëshqitur
në heshtje,
ngritur në qetësi,,,,
është një degëz
modestie,
ku varesh
vetëm ti…
Nëse nuk jetoj
si dritë,
jam i sigurt,
se me asnjë
hije
nuk
ngjaj….
Romë prill 2014