Shokë, kemi në mes tënë
shum’ armiq’ e tradhëtorë!
Popo, mos u qoftë thënë,
veç që s’kanë gjë në dorë!
Harruanë Mëmëdhenë,
dh’ e lanë kombinë tënë
e një tjetërë na gjenë!
Popo, mos u qoftë thënë!
Lanë zonjën’ e lëvduar
e zunë një kurvë shtrigë,
të ndyr’ e të mallëkuar,
të fëlliqur e të ligë!
Lanë mëmën të zhveshur
dhe mundohenë për botë,
pa dhe bota, duke qeshur,
u thotë: Mundohi kotë!
Qysh u bënë Efialtë,
e nuk’ e njohin të mirën,
uthullën pendehin mjaltë
edhe dritë errësirën!
Buk’ e Mëmëdheut i zëntë
tradhëtorët e pabesë,
dhe zoti dërmën u dhëntë,
kurrë mos paçinë pjesë!
Miqt’ armiq i kanë bërë,
armiqëtë miq i zunë,
qysh janë fyell të tërë,
ç’është kjo e madhe punë?!
Fajn’ e madh kur do ta njohin
njerëzit e mallëkuar?
Dritënë pse nuk’ e shohin,
apo janë të verbuar?
Janë së gjithash të marrë
dhe të liq me të vërtetë,
Mëmëdheut i bëjnë varrë,
po do të bienë vetë.
Se mbretëron e vërteta,
s’dei kurrë gënjeshtr’ e shkretë;
t’ish ashtu, qe prishur jeta,
s’kish mbetur gjë e vërtetë.
Ata turpinë fitojnë,
nder’ e tyre posht’e hedhin,
dhe armiqëtë gëzojnë,
e në errësirë bredhin.
Nuk është kurrë harruar
dh’e mira dh’e lig’ e shkretë,
të gjitha janë paguar,
s’ka mbeturë gjë në jetë…
Opopo, ç’turp kanë marrë,
janë bërë tradhëtorë,
dhe s’janë më shqipëtarë,
se nga kombi hoqën dorë!..
Vëllazërin’ e harrojnë
dhe kombin’ e mëmëdhenë,
dhe armiqëtë dëgjojnë
edhe s’dinë se ku venë,
Hiqni dorë, hiqni dorë,
mblidhni mend’ e turpërohi;
mos u bëni tradhëtorë,
se pastaj do të pendohi!
