Dëlirësi…
E dëlirë je si dëbora
Lule që çel pranvera.
Me dëborën vetëm ty të krahasoj
Më lulet-shumë të tjera.
Meteori
Humba një poezi, nuk di se ku
Më të bukur se ajo nuk pata shkruar
Ish për një vajzë që u shfaq dikur këtu
Si meteor që lë mall të pashuar.
Erdhi një ditë-u shfaq si hëna e plotë
Dhe tërë hiret e saj m’i pat dhuruar
Mora pendën të shkruaj, ish’ e kotë
Meteori hënën kishte mbuluar…
Ditën e Shën Valentinit
Dhe sot u zumë ne të dy
Një histori e vjetër.
Më mirë i zënë vet me ty
Se sa të dua një tjetër.
E, po nuk erdha…
Kur të largohem un’ një ditë
Qoftë mot i mirë apo shi furtunë
Mos qani, vet i ngrini syt’ përpjetë
Shikoni retë, aty do jem dhe unë.
I djegur mallit do të zbres në tokë
Në ndonjë rreze dielli a lot qielli
Do të pi kafe në ndonjë kioskë me shokë
A do të pushoj në ndonjë hije bredhi.
E po nuk erdha, lus mos më gjykoni
Një hall të madh do ta kem pas’ në jetë
Është më e fortë se vdekja, më besoni,
Kur një kalipso të zë rob në rrjetë.
Vdekje-jetë…
Dyshoj se s’më vjen vdekja kur e dua
Dhe sa herë që afrohet e urrej.
Të duash dhe të urresh, kësaj ç’i thua?
Në vdekje-jetë të fshehtën rrah e gjej.
Lot dëbore
Pluhur dëbore në dritare plot dritë
End në xham një perde mëndafshi të hollë,
Një fllad i vakët endet mbi çatitë
Shkund gjethet një mollë.
Qielli u ça dhe rrezja flakëroi
U shkri perdja e hollë e mëndafshtë
Loti i saj i dëborës më zgjoi
Një kujtim të lashtë…
Si u nis, u ngrys…
Hamleti tha:
“Kjo botë u prish, o prapësi, o dreq
Që unë paskam lindur që të ndreq!”.
Që nga ajo kohë gjer tani
S’doli Hamlet të ndreqë këtë lubi!
Fusha pas shiut…
E ndjen aromën e barit
Buzëqeshjen e shelgut vajtues
Gëzimin e dëlirë të fshatarit
Që feks nën qiellin pus.
Pas shiut që ra i mëndafshtë
Në dheun e tharë e të sertë
Nesër do azdisen të lashtat
E fusha do tet’ më e blertë!
Lojë hëne…
Pas plepit hëna doli përsëri
Po kurrë se kam parë
Si sonte atë mrekulli
Që ndodh për herë të parë.
Shkëlqen e thyhet si inxhi
Pa fërgëllon e dridhet
Plot shkëlqim në sytë e mi
Pastaj rrëshqet e vidhet…
Habitem ç’është ky vegim
Me hënë lozonjare
Aty përflaket plot shkëlqim
Aty del gënjeshtare.
Puhizë e lehtë frynë e shkund
Gjethet që pikojnë hënë
Kjo lojë vazhdon e s’ka fund
Gjer era të ketë rënë.
Origjinali dhe kopja
Në kafe-bar te ura
Ajo vjen çdo mëngjez
Tymos e gjerb me endje
Filxhanin e kafesë
Çdo gjë e kësaj toke
Kur rri dhe e shikon
Mbështillet si në pjergull
Pa zhduket… e harron.
Një ditë, eh, një ditë
Mora guximin i shkova
Në tavolinë, i ndrojtur
Një vjershë i dhurova.
E keni shkruaj ju-
Më pyeti e befasuar”
-Ju jeni autorja,
Unë vet e kam kopjuar.
