NDJEK ËNDRRËN
Të kaltër sytë e saj,
me bukurinë e tyre
sfidojnë dhe yje.
Në kaltërsinë e qiellit
ngjyen penelin
dhe e ul mbi telajo.
Pastaj, dora dorës,
peneli prek një re,
një krah dallëndysheje,
të blertën e një peme,
zukamën e një blete,
harlisjen e një luleje
e në telajo ulet me hare.
PRANVERA…
Herë me flokë të mbledhur,
herë me flokët mbi supe,
shkrihet mes statujash
e monumentesh,
nën sqetull një karton,
në dorë një karbon,
historinë prek me gishta
e në pikturë na e dhuron.
Derdh botën e saj
nëpër portrete,
ndjek ëndrrën, që e fton.
TY TË PËRKAS…
Tek i lutesha territ
për pak dritë,
që të gjeja
hijen e trupit,
rrokullisja netët,
i bëja ditë
e dielli ndriçonte
nga turpi.
Kush m’i pa lotët në sy,
me vete zu të flasë,
kush më pa gazin pa ty,
fjalë inati la nga pas.
