Rrugëtimi i dashurisë…
Si zogu që folenë e braktis një ditë
U gjenda në shtigjet pafund të jetës
Herë i trembesha makthit të humnerave
Herë kisha frikë nga makthi i tatëpjetës
Diku në një shteg, diku në një udhë
Në revanin kaotik tek ecja kuturu
Nuk desha të ndaloj, zemra më tha:Stop!
Dhe papritur u gjenda në krahët e tu.
Të gjitha çfarë kisha brenda meje
Dhe ato që si kisha, ty ti dhashë
Kur puthjen shkëmbyem atje në Olimp
Në brendësi të syrit tënd veten pashë
Tashmë së bashku në një udhë jemi
Si krahët e një avioni që çajnë retë
Stjuardesa të pagabueshme dy vajzat
Pika e gravicionit tonë në këtë jetë.
Jetësore….
Udhë të pafundme nëpër vite bëra,
Në kërkim të së shtrenjtës dashuri
Herë asfalteve, herë në shpate malesh
Herë në vapë e zheg, e herë në stuhi
U rrëzova, po prapë në këmbë u ngrita
Gjunjët mu gjakosën, rashë dhe në koma
Forca e shpirtit, dhimbjet mi lehtësoi
Po plagët e zemrës më dhëmbin akoma
Diku në një pikë të Universit
Nuk di binte shi apo kishte diell
Kur fjalën ‘Të dua’ ti më the
U ngrita mes reve, u gjenda në qiell
Në qiell krah për krah ndjehemi mirë
Dhe kur jo rrallë bimë në pikiatë
Por ndërrojmë kursin pa rënë në tokë
E gjendemi mes reve e qiellit të zjarrtë
Unë dhe liqeni
Qëmtoj mbi ty si borë prilli
Me fjalë ngrejë erë dhe stuhi
Gjëmoj mbi ty si vesë tërfili
Dhe retë e bardha behën gri.
Lodroj mbi ty si mjellme gjoli
Edhe kur liqeni ka ngrirë
Ndërsa hedh sytë nga moli
Rryma më vjen e akullin shkrin.
E nëse liqeni do të ngrij krejt
E pulëbardhat të enden lart në re
Ta dini se dhe unë s’do jem më
Do të fle përjetësisht nën dhe.
Dashnorë të betuar
Po mos të isha në sytë e tu, kaq e bukur,
Të heshtja nga padija, mos të flisja si flas
Të isha një e rëndomtë a grua pa ambicie
Një nursëzkë që nuk e vë buzën në gaz…
..Po të reagoje kur grindem dhe pa shkak
Po të mos ishe mençurisht i duruar
Po të mos heshtje dhe kur duhej folur
…Mbase s’do të ishim dashnorë të betuar
..E ti do notoje në detin e alkoolit
Mes kotësisë të një jete në vegim
E unë si molla e mirë ende pa u pjekur
Do të më kishin krimbat për ushqim…
POGRADECIT
Unë ngjizur jam aty në çdo qelizë
Që nga koha e enkelenjve të lashtë
Që kur liqeni e bregu bashkuan buzët
Kur mjelmat e zanat rrinin bashkë.
Ngjizur jam që në nisje të jetës
Kur një majëmali u quajt Qafë -Thanë
Kur toka shpërtheu, lindi Shën Naumin
E pellgun ‘Gjol’ quajtën stërgjyshit tanë.
Ngjizur jam , dhe pse fizikisht larg
Dhe malli-zjarr sytë me lot mi mbush
Dhe kur afrohet e bulëzat mi fshinë
I madhi dhe i shtrenjti ynë Lasgush
Puthje….
Mbylli sytë, të të prek buzët
Me të miat, ashtu lehtësisht
Futu pa ndrojtje, pa komoditet
Në detin e ndjenjave, krejtësisht.
Pastaj, pastaj, ashtu symbyllur
Në një spektër dritash do notosh
E përtej murit të vetullave
Më pastër, më mirë do më shikosh.
Mos u trondit asgjë s’ka ndodhur
Dikë ndryshe po puth këtë herë
Nuk është amplitudë sizmike
Po shpërthim zambaku në pranverë.
Ndaj mos më lut në shtrat të më çosh
Ritual që e bëjmë pothuaj çdo natë
Le të flasim e dashurohemi symbyllur
Me kodet e buzëve, me puthje të gjatë.
S’ kishim parë të tillë mrekulli…
E di, ti s’kishe parë mrekulli të tillë
Dhe unë se di që mbaja kaq mrekulli
Gjithë ditën të ngrija kurthe fjalësh
Natën mbyllja sytë, të shtrëngoja në gji
Por një ditë të dy krah për krah ecëm
Jo ëndërr, por siç ndodh rrallë në jetë
Nuk pyetem se ku, nuk pyetëm se si
Busull në rrugëtim, zemrat ishin vetë
U gjendëm në një dhomë si Eva dhe Adami
Ashtu nudo, siç na kishte bërë nëna
U bëmë njësh buzë, trup dhe zemrat
Nga dritarja e hapur na përshëndeste hëna
