DRITERO AGOLLIT
(Në bibliotekën e Modenës)
Një det me libra përmbyti sytë e mi,
Një det i tërë më rrëmbeu, më befasoi,
M’i mbushi mendimet me kaltërsi,
E ëndrrat e bukura erdh’ e m’i zgjoi,
Me kapak të trashë e erë lashtësie
Rrjedhur nga gjithë lumenjtë e botës,
Por unë zgjodha një gjuhëz perëndie,
Që rrinte në raft si në brazdë të tokës.
Preka valëzat e bardha të Devollit,
E shfletova copëza shpirti të vendit tim,
Në kallëzat e mendimeve të Agollit
Me vesëza malli mbërritur në mërgim.
Dhe ky lum i dashur,i vogël si përrua
Më solli pranë aromën e tokës sime,
Zërat e njerëzve,perëndimet që i dua
Dhe shtëpizën që vesohet në agime.
Më erdhën pranë zogj e ligjërime,
Me lule fushash u mbush syri im,
Dhe zemra ime nëpër drithërime
Përkëdhelte varrin e nënës e atit tim.
Me malet,me fushat e njerëzit e mi,
S’u ndjeva i huaj mes njerëzve të huaj,
Dhe mjegulla e Modenës erdh’e u shkri,
E çela si bimëz e prej mallit më s’vuaj.
REBELOHU MË THA DETI
Rebelohu më tha deti,
Rebelohu dhe me valëzat e mia,
Dhe pse të duken të brishta,
Të bukura,të mira,
Kanë genet e tajfuneve e zëmrimeve.
Në ujërat që derdhen në mua
Po shtohet gjaku e dhembja,
Bashkë me shkrirjen
E deborërave e ardhjen e erërave,
Po shtohet e keqja, mjerimi, urrejtja,
Po largohet e bukura,
E mira po e braktis trupin e njeriut,
Njeriu po kthehet në kufomë.
Rebelohu me dallgët e mia
Me egërsinë e ulërimat
Për të vdekurit tuaj mjeran e të pafaj,
Që kur unë qetësohem
Dalin si trungje të mufatur
E të pandjeshëm,
Të pavetëdijshëm për atë
Që ju ka ndodhur,
Rebelohu,shpirti s’duhet të ketë
Brishtësinë e lules,
Shpirti duhet të ketë forcën e britmës
Sime në furtunë,
Ndaj rebelohu dhe kundër meje
Dhe pse e di që më do aq shumë.
Dhe një lule e çelur
Duhet të rebelohet për gjakun
Mbi petalet. Vetëvrasja e vrasja
E luleve po shtohen.
Rebelohu, rebelohu,
Por kujdes,
Në fillim rebelimin duhet
Ta fillosh nga vetja!
GRUA E PADUKSHME
Asnjëherë s’të kam parë
E fytyrën ta kam nëpër sy
Të tretur në gjithë poret e trupit,
Kurrë s’ta kam dëgjuar zërin
E jetoj ç’do çast me zërin tënd,
Asnjëherë s’ta preka dorën
E ngrohtësia jote ende më ngrohë
E më djeg mollëzat
E gishtërinjve e gjakun,
Kurrë s’ t’i kam puthur buzët
E netëve kafshoj qershiza
Të kuqe drite e malli,
Asnjëherë trupat tanë s’u afruan
E jemi drurë nudo
Të përqafuar me rrënjët
Në të njëjtën tokë të shpirtit.
Ende të dua pa të parë
Vetëm se një vetëtimëz
MESDITË E QELQTË
Nëpër sy kam një hapësirë
Të ftohtë,të tejdukshme
E të qelqtë.
Ndjej frikë ta prekë me dorë,
Se mund të thyhet si gotë
E të derdhet drita.
Përballë mali
Si gur gjigand
Me shpirt të akullt
Të duket se do të lëvizë,
E do e thyej hapësirën
Nga çasti në çast.
Vetëm fytyra jote
Prej mishi e gjaku
më ngroh.
Është si drita e kësaj mesdite,
Por dhe ajo do kujdes,
Se si kjo,mesditë e qelqtë,
Mund të thyhet
Me një fjalë prej guri.
Miltiadh Davidhi.