NËNË GJENËS SIME
Qielli s’po qan
Unë po.
Jam kthyer në një re
Vajtuese e turp
s’kam që jam burrë, e qaj
Buzëdridhur
dhe tani që po shkruaj,
E mundohem t’u fshihem
Syve të yjeve.
Jo nga turpi,
Por s’dua t’i ngarkoj
dhe me dhimbjen time;
Nëna ime po lëngon
pranë vdekjes
Diku një varr
qëndron i hapur,
E tashmë heshtja
e ka mbushur atë,
E mua më duhet të ha,
të fle,të buzëqesh,
Kur ajo s’ha,
s’fle,rënkon!
Deti është i qetë
Unë jo.
Dallgët e dhimbjes
Që i fshihja thellësive
Më kanë dalë
mbi sipërfaqe
Dhe shpirti buçet,
thërret e gjëmon,
Se s’mund të pajtohet
me këtë fakt
Tronditës,
Thikë të përgjakur
futur thellë në zemër
Të dhimbjes e dashurisë
Më të madhe të njeriut.
Nata fjeti.
Unë jo.
Sytë e mi u shndërruan në yje
Të largët e të ftohtë,
E zëri im
Në një erë
klithëse e ulëritëse,
Ndërsa trupi më rënkon
Nga vuajtjet e dhimbjet
I paralizuar
pranë krevatit të nënës.
Ç’do dhimbje e saj është dhe e imja
Ndihem një trup i përqafuar me të si në vogëli,
Tjetër s’mund t’i bëj më gjë,
Se im atë i përmallur kaq vite larg saj
Ka hapur krahët e po e pret,
Të ndaj dhe shtratin e vdekjes,
Si shtratin e jetës me të.
Mbase do ua dëgjoj nga larg
Një puthje malli, pa lot.
Të më qetësohen plagët e dhimbjes.
Gur thërmoma qelqin e shpirtit,
Zërë vendin e tij e bëmë të fortë!
