O, si nuk kam një grusht të fortè
t’i bij mu në zemër malit që s’bëzanë,
ta dij dhe ai se ç’domethanë i dobët-
n’agoni të përdihet ky vigan i vramë.
Un -lugat si hij’ e trazueme,
trashëgimtar i vuajtjes dhe i durimit
endem mbi bark te malit me ujën e zgjueme
dhe me klithma te pakënaquna t’ instiktit.
Mali hesht .Edhe pse përditë
mbi lëkurë të tij, nëlojë varrimtare
kërkoj me gjet një kafshatë ma të mirë
Por më rren shaka, shpresa gënjeshtare
Mali hesht-dhe nè heshtje qesh
E un vuej-e në vuejtje vdes.
Po un, kur? Heu! Kur kam për t’u qesh?
Apo ndoshta duhet ma parë të vdes?
O, si nuk kam një grusht të fuqishëm!
Malit, që hesht, mu në zemër me ja njesh!
Ta shof si dridhet nga grusht’ i paligjshëm …
E un të knaqëm, të knaqem tu’ u qesh.
