Migjeni/ Poezi

    629
    Sigal

    Dy Buzë…

    Dy buzë të kuqe,
    dy dëshira të flakta,
    që afshin ma thithën,
    gëzimin ma fikën,
    si fantazma hikën
    ndër do bota të larta…
    Dy buzë si tëpërgjakta,
    dy dëshira të flakta,
    që afshin ma thithën
    në buzë kur mu njitën
    andjet m’i trazuen,
    zemrën ma tërbuen,
    trurin ma helmuen
    e në fund u mërguen…
    Dy buzë të kuqe,
    bukuri fatale,
    të një gruaje stërzane
    një pjsë zemre më nxorne,
    një pranverë të tanë më morne
    dhe gëzimin ma vodhne…
    Ato dy buzë të kuqe
    dhe dy lote të mija
    qenë shenja të dhimbjes,
    kur më vrau bukuria,
    kur më zu dashunia
    e më dogji rinia.

    Një Natë

    Grue a hyjneshë, e mbështjellun n’errsi të natës,
    zbriti nga sfera të panjoftuna ndër odat e mia
    dhe u shtrue një fllad, një e kandshme ndjesi,
    një heshtje parathanse zemrën don të ma përpijë,
    vetëm që ora këndon kangën e thjeshtë të natës
    -jo -jo! dhe diku larg dëgjohen tingujt e kangës
    Grue a hyjneshë m’erdhi nga gjin’ i errsinës…
    Që! frymën ia ndjej dhe zemrën që rreh prej fellsinës.
    Buzët e njoma të saj,
    Syt e zez e të mdhaj
    me hamnoni vijash të bindshme
    premtojnë një dashni të hijshme
    (ashtu dhe akordi i heshtjes
    frytin e ambël të marrveshtjes).
    Dhe njëmend! At natë vallzuen ndjesit ejona
    më një valle dëfryese, pa marrun frymë…