1.Ndodhi
Kur me hir a me pahir
iu nënshtrova tiranisë gri të kohës
me hir a me pahir axhendës së javës
“laj, fshi, gatuaj, hekuros”
të mos heq asnjë presje
apo ti shtoj një ngjyrë apo një tingull ndryshe.
Ndodhi,
kur edhe shushurimat e dallgëve dhe aromën e algave
brenda guaskave të midhjeve- ftesë prej detit, t`i shpërfill
dhe as të dielës të mos i vishja rroba banjoje
Ndodhi
kur vegjetoja dhe tërhiqja kohën si kërmill
dhoma e gatimit u pushtua prej afrodiziakëve
krejt orenditë luajtën si qenie me shpirt
tryeza hodhi mbi kurriz sofrabezin e të kremteve
serviset zbritën nga raftet
gotat kristal nisën ta dridhnin belin
shishja e verës shpërtheu tapën
karriget nisën të kërcejnë Lambadën e famshme
Shitësi i lagjes mbeti vuv e syshqyer si bufi
kushedi, ju duka alien kur i kërkova salcë tartufi
Ndodhi,
kur mendja pyeste zemrën
“A kujton gjë nga epoka e erosit”
Te shkallët e shkollës të kthyer në muze
Në cep të memories, shoh veten:
vogëlushe syshkruar, ulur galiç
mban në pëllëmbët e vogla
kokën e mbushur me punë të mëdha
I duhet të ngjisë shkallë të larta
për të hyrë te abetarja
Për të hyrë te abetarja
i duhet të mësojë germat
Për të mësuar germat
i duhet të stërvisë kotelen të vetçushqehet
të kandisë fluturën t`i bëjë shoqëri luledeles
Tashmë, që shkolla u kthye në muze
dhe shkallët u tkurrën u bënë të vogla
sërish e gjej vogëlushen sy shkruar
ulur galiç në një cep të memories
teksa ndërton dhe shemb kështjella
me hirin e ëndrrave të djegura
dhe më këshillon të bëhem cicerone
e fotos sime ne muze, te stenda
Kënga e mullirit të vjetër
Nën qiellin plot dyshime të Tiranës
m`u përqas fëmijëria.
Shkërbente trokashkat babi im me doçkat e mija
dhe këndonte këngën e mullirit të vjetër:
“Mulliri vërtitet, mulliri troket
klip- kla, klip-kla, klip-kla
mulliri bluan grurë të bardhë për gjevrekë”
klip-kla, klip-kla,
mulliri bluan grurë, mbjellë e korrur me djersë
klip-kla, klip-kla, klip-kla”
S`të akuzoj, që nuk më mësove,
ç`mësova vetë nën këtë qiell, të pabesë.
s`ma bën zemra të besoj, që mulliri të ha”
Këngën e ndershme të mullirit të vjetër
ju këndoj edhe unë fëmijëve, baba
klip-kla, klip-kla, klip-kla.
Ta çosh dëshirën sypraruar te deti
Lehtësisht,
në gjatësinë e një frymë mbajtjeje, gjendesh në Japoni,
nën qepalla ndërton një kopsht qershish,
kitarat e shpirtit shoqërojnë rënien e lirë të petaleve
dhe zgjojnë dëshirën për detin
Nuk është kaq e lehtë të shkosh mbi një katërrotësh, të kuvendosh me grimcën e thërrmuar të portikëve
të epokës ndritur të Adrianos
sjellë prej dallgëve nga përtej detit
Nuk është kaq e lehtë t`i dhurosh shpirtit një kurorë algash
dhe ëndrrave një kështjellë guaskash
Atje, ku udhët kryqëzohen
një dorë shërbestari t`a qëndis kroskotin
me dy tre gjoba,
njërën prej hallit
dhe dy prej qejfit
Atje,ku shqiponja ndan piedestalin
me Krishtin dhe Muhametin
një doçke qumështore
ta kryqëzon dëshirën
Ah, s` është kaq e lehtë
ta çosh dëshirën sypraruar tek deti
