E diela, për qiell: syçkat e Perlës ka
Do mbushem me të diel
e do shkoj te pendesa
gjethet e borzilokut, t’i puth një nga një
t`ju pëshpërit fjalët e pathëna
që nga e hëna gjer tek e premtja
Do t’i përkulem milingonës: ndjesë për mungesën
në banketin e së shtunës,
që shtroi me kokrrën e grurit që i fala unë
Do ta bind veten të më falë
se, ndërsa mushkëritë i shpërtheja në ajër
t’u fërshëllyer devizën: kostume nuk do vesh kurrë
këmbët më çuan në tubim
me njëmijë gjinkalla e arlekinë
Do i tërheq veshin guximit,
që me gjithë moshën e arkivuar
në pesëdhjetë zarfe e ca
përdor akoma pampersa e biberonin
Do t’i mjekoj plagët me muzg
do lahem në detin e së dielës
E diela për det: syçkat e Perlës ka.
Bëhu bujtinë e mendjes sate
Ujdinë e yjeve dhe hënës pive me eks
u bëre koshere bletësh e llambadar
mbushur venat dingas me mjaltë
nuk mund ta mbash këtë barrë drite e mjalti
pa shpërthyer pa u shpërndarë
pluhur kozmik në hapësirë
sikurse vazo e kristaltë se mban të freskët
në jetë të jetëve trëndafilin
zemër moj
bëhu bujtinë mendjes sate veç për një natë
e vidhja sytë e shih afër e larg
ka laps e letër, ka fjalë e nota
ka pluhur e baltë, ka gur e daltë
ka kaq shumë sende, forma përqark
që presin dritë prej dritës tënde
të bëhen art
Mbërriti stina e arrative
Udhën e ikjes së dallëndysheve
e preu ylberi
ku vjeshta ngjyen penelin
dhe gatit ikjen e gjetheve, për të njëjtën arsye ikje
Njerëzia mori diell sa deshi
kapi jetën për frerësh dhe kalëron qytetit
Eja,
të presin këtu grimca e rërës, guaska, leshterikë
zambakë të bardhë prej shkume
unë dhe deti
Eja,
bashkoji frymën – pupël fluturaku
fijes së hollë të frymës sime, mëndafsh
holluar e tretur në shkrepa e labirinte
dhe folmë,
folmë për trishtimet e stinës së shirave
Eja
anëdeti pa fundfillim
vetëm shenjat e flokëve të bijës së mbretit të erërave ka
afroma fytyrën – hartë detare të arrative të arrative të mëdha
4. Mesazh prej grimcës
Me vezullimin e pafajshëm të syrit të foshnjës
se mposhti dot shpërfilljen e njeriut
që mat të ndenjurat dhe shputën
në masën e pamatshme të anëdetit
Zbuloi brenda vetes kokëfortësinë e gurit
dhe iu ngjit në periferi të kofshës
e pret atje, me durimin e burrit, pret
të zbresë njeriu shpërfillës nga lartësitë e hundës
e të mësojë te perimetri i grimcës
përmasat e shpirtit të vet
Më mësoi dielli
Pikën e lotit ma piu dielli
Kokulur, fëmijë i bindur kuptova:
me lot nuk qeraset mëngjesi
me një gisht mes brinjëve,
rrënojat, që ishin zemër dikur
i selita sërish si një shtëpizë
me dritare kanat’hapur, kthyer nga dielli
që të mbledh rreze, për të shtruar rrugët e fëmijëve
dhe një vend të fshehtë, si kishëz
ku të fsheh lotin dhe të falem ditë për ditë.
Nga përshtypjet e anëdetit
Një grimcë rëre
ishte një grimcë e masës së pamatshme
nën timin shikimin shpërfillës
në anëdetin e vendit tim
ose asgjë-ja, ose vetëm një grimcë
e masës së luhatshme
me forma shputash, këllqesh e barqesh
që nga lindja deri në perëndim
Një grimcë rëre
pushoi së qëni një grimcë
kur Dielli u kërlesh mes valëve
dhe mes miliardave llambavedheve
doli Alçioneja dhe fshiu format e shputave, këllqeve e barqeve
grimca shndriti si sy njeriu në kërcirin tim.
*Aliçioneja – bija e mbretit të erërave
