Erë trëndelinë
Sesi m`ju lëndon dashurija!
Sesi m`ju lëndon pa pushim!
O lotët e syve të mija!
O klithmëz e tingëllit t`im!
Ju shoqe të kohës mitare…
Mikesha…motricka…pa faj!
Ju humbte në mjegull përfare,
Dh`u solla nder mend e po qaj!
As flak` e shkëndijës q`u shua,
As syri që nxihet e plas,
Nuk lanë-o ju vasha për mua
Vurratat e errëta pas:
Haj!flutur` e zezë me duar
Një flutur secila prej jush
Më la në gishtrinj dyke shkuar
Pluhurin që ndrin posi prush…
Sot çela pëllëmbën e dorës
Q`u ciku gazmore dikur-
Si pah verbimtar i dëborës
Sërish po më ndrin një pluhur…
Përse nuk m`u shojte përherë
Të hesht të pushoj për kurdo,
Ti mall që nër to pate lerë
Dh`u rite dh`u ndrite nër to!
Ju shoh përtej mjegullës s`uaj
E shpirtin prej jush e kam plot,
Pa s`mund si t`a them, si t`a shuaj
Ah!këngën e mbushur me lot.
Se koti-u larguat mënjanë,
Më vajte me kot aq larg,
Kur sumbulla lot që më ranë
Si rruazat i shkova në varg…
Dh`i ndrita me syrin e fshehur…
Dh`i vela me zërin mitar…
Dh`i skuqa me buzën e dehur…
Me shpuzën e flogut si ar…
Oji! trëndelin` e venitur
Ju fali gjith erën e saj…
Pse rreh kaq me hov të çuditur,
Haj!Zemëra ime ti, haj?…
Ju lule q`u leu parëvera,
Dh`u cika me gas një mëngjes!…
Se largu prej jush më ra era,
E desha prej mallit të vdes.
Kush ta fali bukurinë
Kush ta fali bukurinë
Qe t’ë më trerosh të zinë!
Kur të pashë për të vluar,
Pëllumbeshë pendë-shkruar,
Bubu! plumb në kraharuar,
Plumb që vret dyke gjëmuar!
Mbledhur shoqet me një qoshe,
Diç, m’ju flisje,diç m’ju thoshe,
Gushë-e-llërë-e-gji-bardhoshe.
Pa me syçkëzat e tua,
Sy-larme!ç’më fole mua.
Leshrave t’ju binte hija,
Yll i ndezur me shkëndija,
Ndezur mun në mes në ballë,
Të më vesh në dhe të gjallë.