Dimër
Shpirti im që sot u mbyll
Dhe gëzimin m’ a përzuri.
Nëpër mal e nëpër pyll
Zu dëbora prej qëkuri.
Bjenë flokët një-nga-një
Mi katundin e shkretuar.
Duke mardhur nënë ‘të
Dheri fjet e rri mbuluar
Flet nga-dal e shpirti im,
Dhe në zi pikoj si fleta,
Pa më qit as pipëlim
Tërë fili, tërë jeta.
Ne kaq heshtje-e qetësi
Ndjej vajtimthin e një shpesi:
Psherëtin me zë te ti
Jet’ e trembur se mos vdesi…
Dora Jote Ledhatare
Dora jote ledhatarja, ësht’ e zbetë si qiri.
Dora jote ledhatarja lëshon dritën e dëborës.
Kur t’a ndjeu magjinë-e pastër që të shtrydheshe prej dorës,
Shpirti im i frymëzuar regëtiu në llaftari.
Se me lëndë magjistare u pat bërë tul’ i saj;
Tul’ i saj u pat gatuar me vaj ere-e brumë dylli;
I dha hëna pak të ndezur, pluhur t’ artë-i fali ylli,
E kështu m’ u duk hirplotë- haj! o dor’ e vashës, haj!
Në vështrim të dorës s’ ate ç’ pat, o balli që m’ u vdar?
Ç’ pat qepall’ e përlotur q’ i ra pika tatëpjetë?-
Dor’e bryllt’ e vashës s’ime, dor’ e paqme, dor’ e zbetë,
Vetëtiu me prush magjie e me bëri mendimtar.
Dora jote që më dhimbset, dora jote që me cik;
Dora jote që më shtrihet sipër tëmblave gjumashe;
Dora jote: zemra jote që t’u nda me pesë fashe…
Dh’ u bë dorë të më ndali ndaj dyshoj se mos ik.
Përqafimi
Jetë e vdekje përqafuar,
Nuku di se ku po vete:
Shkon e ndal e rri menduar
Në kalove edhe në mbete.
Në ke lerë a perënduar,
Gjith’ dyshimi jetë pas jete!
Jetë e vdekje përqafuar,
Nuku di se ku po vete.
Kështu rrjedh duke kënduar
Endr’ e zemërës së shkrete.
Rrjedh si varg i pambaruar,
Varg i thurur vdekje e jetë,
Jetë e vdekje përqafuar.
Shpirtit
Të lus, o Lajmës i qielluar!
O Frym’ e Zotit, vetë Zot!
Me hirin t’ ënd të pashtëruar
Që ka burim përjetësije,
Hirplot, o Shpirt, nër gaze Ti-je.
Dhe nër mjerime je hirplot!
Ti botës s’ onë-i prure lajmin
E nj’ ëndërimi të pafaj:
Për mallin t’ ënd me të pastajmin
Ti kuvendon që përmbi bote,
Dhe në gezim i bije lotë,
I bije gas në zi të saj.
Kur del mi male yll’i ditës
E shuhet nata prapa ti,
Ti me vështrimin vetëtitës
Çkëlqen në fund të zemrës s’ime
Dh’i bën prej këngës së një grime
Një të përjetshme- harmoni.
E kur pat humbur jet’ e dherit,
Kur syr’ i lodhur m’u përgjum,
Në shkëndijim te kandilerit
M’i çfaq ylberin e një rruaze…-
Fatlum, o Shpirt, ti je nër gaze,
Dhe nër mjerime je fatlum!
Sot hapa sytë që-me-natë
E po këndoj si kurrëkush:
Drejt lartësisë së pamatë
Ah, mëshiro të gjitë- i çmuar
Prej gjirit t’ im të përvëluar
Fjalim’i mallit t’ im mjerush.
