Kush ta fali bukurinë
Kush ta fali bukurinë,
Që t’ më tregosh të zinë!
Kur të pashë për të vluar,
Pëllumbeshë pendë-shkruar,
Bubu! Plumb në krahëror,
Plumb që vret duke gjëmuar!
Mbledhur shoqet me një qoshe,
Diç m’ju flisje, diç m’ju thoshe,
Gush-e-llërë-e-gji-bardhoshe.
Pa me syçkëzat e tua,
Sy-larme! Ç’më fole mua.
Leshrave t’ju binëte hija,
Yll i ndezur me shkëndija,
Ndezur mu në mes në ballë,
Të më vesh në dhe të gjallë.
Syr’ i fshehur
Malli jonë q’ u pat shuar,
Malli i bërë fije,
Sot më gjet të zemëruar
Me pru lotë zije
Un’ u ngrita që me natë
Posi dashurija-
Pse m’u lag o, syr’ i thatë
Në mjerime të tija?
Ësht’ agim tashti moj mike,
Dhe ja, se ku dolla
Nënë strehë venetike,
Ku po mbin vijolla
Ku m’u ndes si zjarr rrufeje
Dëshërim i parë
Dhemshurisht thërret pas teje
Zemërëz’ e vrarë;
Të me vish duke vrapuar
Ndaj të pres i mjerë
Se të kam për të pushtuar
për të fundit herë;
Se për herëzën e fundit
më zu mall i mitur,
syr’i fshehur i katundit
që më pas zhuritur
Un’ i ziu që mbeta vetë
dhe të shoh të vluar
më vërtitet mendj’e shkretë
posi shaqiluar…
