Ardita F., thuajse çdo ditë bënte matjen e kohës për distancën që përshkonte mëngjeseve në pesë ditët e javës nga shtëpia e saj në lindje të kryeqytetit për në shkollën, ku jepte mësim në veriperëndim të tij, në afërsi të Spitalit Ushtarak. Sa hidhte qesen me plehrat e shtëpisë në koshin e madh para pallatit, flakte të djeshmen si mbeturinë, fillonte matjen e kohës. Nganjëherë, kur harronte t’i hidhte plehrat në kazanët te pallati e, vonë, kujtohej që i kishte ende në dorë, turfullonte, ndalej dhe i hidhte rrugës në kazanin më të parë. E hë, i thoshte vetes e vinte buzën në gaz, ike dhe ti! E ke kaluar tri herë afatin për mos me të thirrë për dëshmitare në gjyq, siç thuhet se bëjnë turqit me mësuesit, pasi shërbejnë dhjetë vjet në detyrë.
…
për më tepër lexoni Gazetën Telegraf
