Më shumë lot se gaz pate atë ditë,
Kur tek burri që ke, ti shkove,
Eh, e di që mua më do si atëherë,
Dhe pse je me thinja e fëmijët martove.
Bëra gjithçka që dhe unë të të doja,
Ty që zemrën më dhe, më fale gjithçka,
I lutesha zemrës, por ajo s´më dëgjoi,
E rrjedhë e jetës sonë, mori tjetër kah..
Në autobuzin e linjës një ditë u ndodhëm,
Unë me time shoqe, burri yt me ty,
U çove nga vendi, më the që të ulem,
Ashtu bëra,… u pamë sy më sy.
Yt shoq i habitur vështroi tej dritares,
Ime shoqe me sy mua më qorton,
“Ç’është kjo e marrë që n´kra të burrit t ë saj,
Një burri të huaj, vendin i liron!”.
“Grua, mund të ishte dhe në vendin tënd,
Kjo zonjë që më shikon në sy,
Po ç’e do se zemra ime 30 vjet më parë,
S´ju përgjigj asaj, por të zgjodhi ty!”.
Unë jam i lumtur me zgjidhjen e zemrës,
Me zemër i kërkoj ndjesë dhe sot asaj,
Jo se nuk doja, por kështu desh fati
Dhe po më gjykuat, dal i pafaj….