Kristal
Ka kohë që s’shihemi dhe ndjej
Si të harroj unë dalëngadalë
Si vdes tek unë kujtimi yt
Si vdesin flokët dhe gjithçka.
Tani kërkoj poshtë e lart
Një vend ku ty të të lëshoj
Një strofë a notë, a një brilant
Ku të të lë, të puth, të shkoj.
Në s’të pranoftë asnjë varr
Asnjë mermer, a morg kristal
Mos duhet vallë prapë të të mbart
Gjysmë të vdekur, gjysmë të gjallë.
Në s’gjetsha hon ku të të hedh
Do gjej një fushë a një lulnajë
Ku butësisht porsi polen
Gjithkund, gjithkund të të shpërndajë.
Të të mashtroj ndoshta kështu
Dhe të të puth të ik pa kthim
Dhe nuk do dine as ne askush
Harrim ish ky a s’ish harrim.
Në Parkun që mbuluan fletët
Në parkun q’ë mbuluan fletët
Të dy ne ecim qetësisht,
Pas shijes saj ka shtruar vjeshta
Qilim të verdhë natyrisht.
Dhe ndoshta si një ëndërr e zbehtë
Ju fanit një muzg i vonë
Ky park q’ë kan’ mbuluar fletët
Ku pas kaq shekujsh ti po shkon.
Nga vagabondët me cigare
Ti mos u tremb e dashur kot
Imazhin tënd as dinosaurët
Shekuj më parë s’e shtypën dot.
Që ti të vije kaq e bukur
Me këta flokë, me këtë hap
Toka të egrën klimë e zbuti
Dhe akullnajat ktheu mbrapsht.
Dhe s’kish se si të ndodhte ndryshe
Të ndodhte ndryshe s’kish se si.
U desh të zhdukeshin përbindëshat
Që te kjo botë të vije ti…
Ti qave
Ti qave dhe me the me zë të ulët
Se unë të trajtoja si prostitutë.
Atëherë lotëve të tu s’ua vura veshin
Të desha, pa ditur së të desha.
Veç një mëngjes te befte kur u gdhiva
Pa ty dhe bota krejt e zbrazet m’u duk,
Atëherë kuptova ç’kisha humbur,
Ç’kisha fituar kuptova gjithashtu.
Me rrëzëllinte si smerald mërzitja,
Dhe lumturia ngrysej si një muzg me re…
Nuk dija ke te zgjidhja nga te dyja
Sepse secila m’ë bukur se tjetra qe.
Se ish i tille ky koleksion bizhush
Qe drite e terr lëshonte njëkohësisht,
Qe njëqindfish etjen për jetën shtonte,
Por dhe qe vdekjen ndillte njëqindfish