Nuk e di…
Nuk e di në ishte vera
…apo ish’ aroma jote?
Që për një çast si me magji
…më dërgoi në qiell të shtatë!
Nuk e di në ishin puthjet
…ato ledhatimet hirplotë,
Që në atë got’ të dashurisë
…të më dehnin për një natë!
Për një çast !
Ndjeva zërin t’më tradhtoi
sytë lotuan krejt papritur,
buza më dridhej, kisha ftohtë
për një çast-mbeta e nemitur!
Fjalë nga goja dot nuk nxora
re të zëza m’a mbuluan qiellin,
mu nën’ këmbë m’u shemb toka
një eklips, ma errësoi diellin!
Mbaj mend! U shtanga nga ky rast
e mirë s’kuptova se çfarë ndodhi,
por tek unë mbeti, si një fkat;
që për një çast-jeta, më ndryshoi !
Vetëm ata…
…Vetëm ata, ecnin nëpër shi
e bota rreth tyre gjithnjë sillej,
Dashuruan gjer në marrëzi
qielli flak’ e zjarr për ata ndizej!
Vetëm ata, erërat i duruan
e nuk u rrezuan nga asnjë stuhi,
Te kapur dor’ për dore udhëtuan
nëpër shtigjet e jetës, në përjetësi!
Vetëm ata, jetën dashuruan…
I dashuroi dhe vetë jeta, ata të dy!
