Ajo
…Bëri qytetin të çmendej pas saj,
Njerëzimin mbarë ta dashuronte!
Ajo
…Bëri që lulet të çelin në maj,
I dha dritën mëngjesit, të agonte!
Të pres
Të pres, në kafenenë e mëngjesit
Ku ëndrrave dikur u jepnim jetë,
Tek ai shkëmb në breg të detit
Ku dallgët ngriheshin lart në qiell.
Të pres, pranë rrjedhës se lumit
Ku qëndron varkë e dashurisë,
Aty ku ndjenjat i përkundnim
Ku tani në heshtje i flas vetmisë.
Të pres, tek malli ynë i pashuar
Tek burimi që sot veç lot pikon,
Të pres tek puthja e pa dhuruar
Tek dielli që s’lind, veç perëndon!