Fan S. Noli/ Fryn Moj Ere

    600
    Sigal

    -Nga po na vjen, moj erë e rreptë?

    Pse vërshëllen me aq mallëngjim?
    -Vij drejt nga malet e Shqipërisë,
    për të përhapur zi e vajtim.
    Fryn, moj erë, moj erë e shkretë fryn,
    drejt më zëmër, më zëmër time hyn.

    -Nga ata male, moj erë trime,
    ç’lajme të reja po na ke sjell?
    Pse je e vrerët dhe e helmuar?
    qiell me zi përse na e mbjell?
    Fryn, moj erë, etj.

    Pse e ke synë të trubulluar
    e rent kaluar mi t’zeza re?
    Pse të pikojnë loçë të zeza,
    loçë të zeza posi rrëke?
    Fryn, moj erë, etj.

    Syri m’u err nga ato që pashë
    Ah! nukë mbahem, nuk duroj dot.
    Pashë një gjëmë, gjëm të tmerruar,
    rent ta haroj, po rentkam më kot.
    Fryn, moj erë, etj.

    Atje tek losnja në fush’ të Korçës,
    duke u hedhur lis më lis,
    një qivur pashë me nj’çup’ të virgjër,
    ma vrau shpirtin ay filis.
    Fryn, moj erë, etj.

    Tokat pushonin, prift nukë dukej,
    e pakënduar na u varros;
    mihnë dëborën, i bënë varrë,
    shpirt nuk më mbeti, forca m’u sos.
    Fryn, moj erë, etj.

    Atje mi varrë qante një grua,
    një grua qyqe me mallëngjim;
    burrën të qante më par’a çupën,
    për kë të bënte më par’vajtim?
    Fryn, moj erë, etj.

    Renda e ika e fluturova,
    po dhëmbjen time ku do ta fsheh?
    Çava oqeane, dete dhe male,
    po vajtoj edhe sikundër sheh.
    Fryn, moj erë, etj.

    -Moj er’e rreptë, erë malsore,
    shpirti m’u ndes, zëmra më shkriu;
    sytë m’u errë si ty dhe mua,
    mëndja në kokë më bubullin.
    Fryn, moj erë, etj.

    Qëndro të lutem, të kam për t’dhënë
    dhe un’i varfri një porosi:
    një re të madhe dërgo të zbresë
    e ta ngarkojmë me loç’e mi.
    Fryn, moj erë, etj.

    E kur të kthehesh nga Shqipëria,
    Atje në kopshtin, atje t’qëndrosh,
    dhe loç’e mia si vesë qjelli
    dalë nga dalë do t’i pikosh.
    Qaj, moj erë, moj er’e shkretë qaj,
    derthmi loçë atje mi varr’e saj.

     

    Jepni për Nënën…

     

    Ç’thot’ ajo e ve e gjorë,
    -Mbretëreshë pa kurorë-
    Faqe-çjerrur, lesh-lëshuar,
    Shpirt e zëmër përvëluar;
    Gjysm’ e vdekur: “O Shqiptarë,
    Nënës mos ia bëni varrë!”
    Mbahu, Nëno, mos kij frikë
    Se ke djemtë n’Amerikë.

    Qan e lutet Nën’ e mjerë,
    Kërkon vatrën edhe nderë,
    Do lirinë dhe atdhenë,
    Si ç’e pat me Skënderbenë,
    Bijt’ e besës thërret pranë.
    Kur i thirri dhe s’i vanë?
    Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
    Se ke djemtë n’Amerikë.

    Cilët jan’ ata tiranë
    Që të pren’ e që të vranë
    Që të therrë bij e bija,
    Dhe t’u-nxi, t’u-mbyll shtëpija?
    Derthni plumba, o Shqiptarë,
    Gjakn’ e Nënës për të marrë,
    Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
    Se ke djemtë n’Amerikë.

    Cilët bij të trathëtuan
    Dhe të doqnë dhe të shuan
    Dhe të lan’, o Shkab’ e ngratë
    Pa fole, pa zog, pa shpatë?
    Këta qena, o shok’ i mbytni,
    Mbushni gjyle që t’i shtypni.
    Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
    Se ke djemtë n’Amerikë.

    Sa kërkon e sa të duhen?
    Burrat nga detyra s’ndruhen!
    Trim i mirë do të japë,
    S’kursen jetën as paratë;
    Hithni, hithni tok dollarë,
    Të mos mbetemi të sharë.
    Mbahu, Nëno, mos kij frikë.
    Se ke djemtë n’Amerikë.

    Do të ndihim pa kursyer
    Për ty, Nëna jon’ e vyer,
    Që me drit’ e nder të thurresh
    Dhe me bijt’ e tu të mburresh.
    Cila Nënë lyp paranë?
    Cilët bij me shpirt s’i dhanë?
    Mbahu, Nëno, mos kij frikë,
    Se ke djemtë n’Amerikë.

    Armë dhe fishekë mblithni,
    Qesen edhe shpirtin hithni:
    Për lirin’ e vendit t’onë,
    Sot -se nesër është vonë-
    Jepni, Nënën të shpëtoni,
    Komb e vatra të nderoni.
    Mbahu, Nëno, mos kij frikë
    Se ke djemtë n’Amerikë.