Kudo që fati të të çojë
Me mija vërste larg shtëpisë,
Në zemër ndjen të të randojë
Një ndjenjë si plumbi mu në sisë.
Të të randojë ndien një dëshirë,
Një peshë e randë, një copëz dhe,
Që të mban lidhë në hapësirë
Me dhenë e vendit ku ke le.
Atdheun nuk e ndjejshe fare,
Kur je përditë në gji të tij,
S’të kap ty etja mundimtare
Kur ke burimin pranë dhe pi.
Deti, çdo orë që e vështron,
Përshtypje s’t’ban, me te je rritë
Se ke nevojë nuk e kupton
Për thellësinë e tij çdo ditë.
Malet e nalta deri në re
Të duken mure të shtëpisë
dhe s’i ven re ti naltësisë,
pa t’cilën dot nuk rron mbi dhe.
Kupa e qiellit – kaltërsi
Çati të duket dhe s’e ndien,
Se pa kte ajër – pastërti
Të zihet fryma, gjoksi t’zien.
Dhe ai varr nën, atë dulli,
N’pikëllimin tand kaq shumë a shkri,
Sa ti s’e di, sa ti s’e di
Se ç’forcë magneti ka ai.
Atdheun nuk e ndjejshe fare,
Kur je përditë në gji të tij,
S’të kap ty etja mundimtare
Kur ke burimin pranë dhe pi.
1953
