Astrit Çerma: Dyli…

    658
    Lajmi se Këshilli Bashkiak i qytetit të Ballshit shpalli “Qytetar Nderi” Feçor Shehun, nuk e di se pse, më solli ndërmend…Dylin. Dyli vdiq i ri, shumë i ri. U tha se vdiq nga një trompozë në tru. Kaq. Të gjithë ne. Po, po. Pothuajse të gjithë ne, elbasanllijtë, e njihnim Dylin… Ai djalosh me atë hijeshin e një mashkulli, aq sa feminore, aq dhe burrërore ishte rrethuar me të gjitha. Me paraqitjen me kulturën, arsimin, respektin, me heshtjen dhe fjalën. E dinim edhe jetën e vështirë të fëminisë së tij. Dinim dashuri-në e madhe të tij, për vajzën që dashuroi. Dinim martesën e lumtur të tij. Lindjen e djalit… E dinim edhe…”ndarjen” e dhimbshme të tij me atë që e kishte dashur sa jetën, dhe, siç.. Më shumë se jetën… E dinim dhe dimë “historinë” e Dylit dhe të gjithë heshtnim dhe heshtim….Atë ditë, kur hyra në kafenen që ka qenë ngjitur me teatrin, përballë Kristoforithit, lokali ishte fare bosh. Pa u ulur akoma, porosita me zë të lartë një kafe. Kamarierja më bëri një si shenjë heshtje, duke më treguar me sy… Dylin. Ishte ulur në një nga tavolinat e qoshit, me kokën shtrënguar midis dy duarve, mbledhur grusht e vendosur tek tëmlat. I pyeta me shenjë. Kamarierja rruthi supet, ndërsa bufetierja rënkoi thellë, duke më tundur kokën trishtueshem. Sapo bëra të ulem diku, befas, ai më thirri me një zë të mbytur;
    – Hajde, o Tit ..Hajde…
    Shkova. E përshendeta, po nuk më ktheu përgjigje. Ai…qante. Po, ore. Qante. Lotët i shkisnin nëpër mollza dhe i pikonin pik, pik, mbi mbulesën e tavolinës. Mbeta… Një kafe dhe, çuditërisht, sepse ai nuk pinte, një gotë konjak fare të pa prekura. Doja të thoja diçka, por befas…Ai filloi të flasë rrjedhshëm, pa ndalesa, fare ftohtë, pa pik emocioni, sikur deklamonte diçka, që buronte jashtë qënies së tij, i derdhi fjalët njëra pas tjetrës;
    – Ma kanë vënë rrovolen këtu. – goditi me gisht disa herë tëmthin dhe përsëriti ngultazi: – Këtu. Këtu. Këtu… E di ti sa e ftohtë është gryka e revoles! Të rrënqeth. Vinin, kur e dëshironte ai. Ai i sillte. Ai i urdhëronte. Ma vinin rrevolen këtu dhe… Ma merrnin atë. Ajo s’donte. Unë e di. S’donte… Por ata e merrnin. Ajo zhurmë makine. Si gërvishje e rrugës… Unë rrija me djalin. Djali nuk flinte. Ajo ikte, por… Dy nga ata rrinin, deri sa kthehej ajo. Deri sa ..e sillnin. Pesë orë.. Gjashtë orë… Kur e sillnin, kthehej… Kur s’kthehej, nuk shkoja në punë. As djali në shkollë. Një nga ata tallej: “Jeni të justifikuar”… Tallej… E di ti se çdo të thotë ta venë revolen këtu? Në sy të djalit. Këtuuu?..Këtuuuu…E di?… – m’u kthye, m’i nguli sytë për një çast, sikur do të më ç’bironte tej e përtej, pastaj rënkoi – Ohhh… Mos e diç kurrë. Lëshoi një buzëqeshje të çakërdisur dhe, befas… U çua vringthi dhe doli jashtë, si i çmendur… Mbas një jave, Dyli vdiq…. Kështu u tha: Vdiq nga një trompozë… Djalin e mori ish e shoqia. Ajo, që ai e kishte dashur më shumë se jetën, erdhi tri ditë pas vdekjes, e vetme në varreza dhe e qau mbi varr. Kështu thonë…. Dhe thonë të vertetat… Nuk di pse tani ky farë lajmi: Një farë Fiçorr Shehu, “Qytetar Nderi”… më kujtoi të nderuarin e qytetit tone, Dylin?… Ndoshta rastësi?… Ndoshta…
    Sigal