Gjithë jetën
Në jetën time, moj mike,
Njoha borën, edhe brymën,
Edhe fllade romantike,
Po asgjë s’ma zuri frymën.
Ato fllade që më frynin,
Vesë lulesh nëpër sy,
Si ato petale binin
Sapo kthehesha tek ty.
Sa kam bërë mëkate në jetë,
Si thotë botë e çoroditur,
Në kam bërë një gjë vërtetë,
Them se isha i mërzitur.
Më tutje fjalën ç’ta ngasim
Ecëm tok e patëm fat.
Njerëzit nga mërzia vrasin,
Jo më unë, pakëz mëkat.
S’ia vlen më të llafosim,
Ato vite që janë tretur
Bashkë e nisëm e do sosim
Këtë rrugë që na ka mbetur.
Të kam thënë….
Të kam thënë moj flutur
Po ti nuk përgjigjesh:
“Mos iu afro flakës
Në s’do që të digjesh!”
Të kam thënë moj flutur
Po ti më mërzitesh:
“Mos iu afro dallgës
Në s’do që të mbytesh!”
Të kam thënë sërish,
Po ti nuk dorëzohesh”
“Mos iu afro dritës,
Në s’do të verbohesh!”
Të kam thënë moj flutur,
Po dhe ti më thua:
“Dhe flakën dhe dallgën,
Dhe dritën e dua!!!”
Dhe flakën dhe dallgën,
Dhe dritën e dua,
Nuk e njohu frikën,
Kush u dashurua!…
Në ato të shkreta hije
Sup më sup me mua rrije
Në ato të shkreta hije,
M’u në vesh më cicërije
Fjalë mjalti-dashurie
Me një gjuhë perëndie
Mbylle sytë po dot nuk flije
Se e diej dhe e dija,
Ç’do të thotë ëndërr magjie,
Dhe të doje, dot s’e blije
Flori e argjend të shkrije.
Sup më sup me mua rrije,
Si një valëz psherëtije,
Zemrën time se ç’e shkrije,
Me ca lodra miturie
Në ato të shkreta hije.
Gjithë jetën
Në jetën time moj mike,
Njoha borën edhe brymën,
Edhe fllade romantike,
Po asgjë s’ma zuri frymën.
Ato fllade që më frynin,
Vesë lulesh nëpër sy,
Si ato petale binin,
Sapo kthehesha tek ty.
Sa kam bërë mëkate në jetë
Siç thotë botë e çoroditur,
Në kam bërë një gjë vërtetë,
Them se isha i mërzitur.
Më tutje fjalën ç’ta ngasim,
Ecën tok e patëm fat,
Njerëzit nga mërzia vrasin
Jo më unë, pakëz mëkat!…
S’ia vlen më të llafosim,
Ato vite që janë tretur
Bashkë e nisëm e do sosim
Këtë rrugë që na ka mbetur.
Tani
Tani,
Jam një makinë e prishur
Që do grasatuar
Dhe vajisur…
Një makinë pa rrota,
Pa timon,
Një makinë e prishur
Që rënkon!…
Si ti nuk ka tjetër
Thonë s’ka më të ëmbël
Se mjalti në zgjua
Po un’ them se janë
Dy buzët e tua.
Po un‘ them se janë
Dy buzët e tua,
Kush i puthi vallë
Edhe s’u shërua
Janë të ndritur yjet,
Lart, në qiellin blu,
Por jo më të ndritur
Se dy sytë e tu.
Po jo më të ndritur
Se dy sytë e tu
Dhe kur si kam pranë,
Dritën lënë këtu.
Shtatë janë mrekullitë
E gjithë kësaj bote,
Po s’ka mrekulli,
Jo, si zemra jote.
Po s’ka mrekulli
Jo, si zemra jote,
Ajo sfidon vitet,
Rinohet në mote.
Të paanë detet,
Në botën e tërë,
Po ky shpirti yt
Është më i gjerë.
