Një vështrim i arratisur
Një vështrim i arratisur
Nga qepallat e qëndisur
Ku është shpirti im skalisur,
Nga dy syt’ e zez të tu
Vjen më thotë ashtu-kështu!
Me thot’ jo edhe më ndez
Me thot’ po edhe më vdes
Nata zgjatet edhe zgjatet
Ah kjo nat’ me or’ nuk matet!
E un’ mbetem duke lutur
Lutem yjeve të këputur.
Dhe un’ lus e kërkoj ty,
Atë vetull, atë sy!
Se në syrin tënd të zi
N’atë sy te zi, mazi
Shenj’ e buzës sime duket
Si një prush në re kur muget
Vetëm jeta s’mund të matet
Dhe ajo që m’u duk mua e përhershme shkoj e vate
Vate jeta ime vate, me la vetëm një kujtim
S’di, i ziu, ç’është kujtimi: Vetëm shkrep si vetëtimë
E me ndrit e më tregon gjurmëzat e zotëris’ sate
Thonë lindi me këmishë, për atë që paske fate’
meqë unë të dua ty, paskam lindur me këmishë
s’di, i mjeri ç’është këmisha, vetëm ish ashtu si ish
midis mishit dhe këmishës futej dor’ e zotëris’ sate
Thonë paska parajsë, gjith’ lulishte e pallate
Tufa, tufa me hyjrira, vargje vargje me humrira
S’di, i ziu, ç’është hyrija, por hyrirat më të mira
S’mund të ken’, t’u bëfsha unë, atë zjarr të zemrës sate
Paska vende gji-ergjënd e pallate me shtatë kate
Ku ka defe, ku ka qefe, ku ka çupa më kaçupa
S’di, dhe s’di, se ç’është kaçupi, me pëlqen më tepër kupa
Kur ma mbush e kur ma jep, ajo dorë pa mëkate
Dy të tretat e një kohe, të një shekulli që vate
Vate jeta ime vate, me ‘të bashke van’ dhe fatet
S’di, i ziu, se ku vanë, vetëm jeta s’mund të matet
Veç me ditët që kalova, në prani të zotëris’ sate.
Do t’i shtrydh të dy sytë
Un’ jam un’, saksi e vjetër!
Lule gjirit që stolisa shkoi stolisi një gji tjetër
Un’ e nisa e stolisa me ç’i jep e s’i jep sisa
Dhe me këngë ylyveri buz’ e gushë ja qëndisa.
Nëpër vapëz i dhash’ hijem nëpër hije er’ e shije
I dhash’ shije poezie, gjith’ fuqit’ e një magjie
Gjith ato, që fllad i ëmbël nëpër lule mbar e bije
Ar’ e diellit me tallaze, ar’ e hënës fije-fije
Dashuria me dollira dhe me thelp lajthije pije…
Po u bë ajo që s’ bënej, si, pra, zemra do duroj’,
Syri lotin ta qëndis, loti syrin ta harroj?
Si, pra, zëmra do durojë un’ saksia tash të vuaj
Edhe këngë e gjirit tim të këndoj’ në gji të huaj?
Un’ e nisa i stolisa me ç’i jep e s’i jep sisa,
Dhe me këngë ylyveri buz’ e gushë ja qëndisa
Buz’ e gushë ja qëndisa, e ormisa mu në zëmër
Plasi hëna ziliqare që shikonte me sy vëngër!
Më së fundi i dhash’ lotin, kryepajën time pajë
I dhash’ lotët që pikonin ku i shkelte këmbë e saj’
I dhash’ vjershën time valë, dy herë valë tri her’ zjarr
Që buçet në maj të penës edhe bënet këng e marr’
Këng’ e marr’ e mallit tim, që tani e paskëtaj
Do t’i shtrydh të dy sytë nëpër gjurma të asaj!
